Το αυγό του φιδιού

Δανείστηκα τον τίτλο αυτής της ανάρτησης από την ομώνυμη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Εδώ και αρκετό καιρό με απασχολεί το θέμα της ράμπας που όπως είχα γράψει σε άλλη προηγούμενη ανάρτηση μου,είχα τοποθετήσει στην είσοδο της πολυκατοικίας που διαμένω για να γίνει προσβάσιμη.Η φίλη του μπλογκ Αικατερίνη Τεμπέλη με το ενδιαφέρον της μου έδωσε το έναυσμα να επανέλθω στην ιστορία της ράμπας.Οχι πως κάποια στιγμή δε θα τόκανα απλά το καθυστερούσα για δύο λόγους.Ο πρώτος ήταν ότι όσο και να περίμενα ή νάμουν προετοιμασμένη για αντιδράσεις είναι τελείως διαφορετικά να βρεθείς στη θέση ενός διωκόμενου ανθρώπου.Τότε όλα ή σχεδόν όλα ανατρέπονται μέσα σου αλλά και γύρω σου,συναισθήματα,πιστεύω εμπιστοσύνη ..και χρειάζεσαι χρόνο να ''απορροφήσεις''τόσες αλλαγές και να τις αποδεχτείς να τις επεξεργαστείς.
Τώρα μπορώ να καταλάβω ακόμα και την υπεράσπιση ενός ανθρώπινου δικάιώματος με την ίδια σου τη ζωή.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ήθελα να ''αποστασιοποιηθώ''όσο αυτό είναι εφικτό και να παρατηρήσω να περιγράψω πιο ψύχραιμα όσα συνέβησαν όχι σαν άμεσα αλλά σαν έμμεσα ενδιαφερόμενη.
Πάντα πίστευα πως η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με προκατάληψη τα άτομα με αναπηρία.Αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσα.Προκατάληψη.Και απέφευγα συστημαικά και συνειδητά την πολυχρησιμοποιούμενη λέξη ''ρατσισμός''.Ομως μετά τα όσα διαδραματίστηκαν και ακόμη δεν έχουν λάβει τέλος σε σχέση με την τοποθέτηση της ράμπας,λέω πια με βεβαιότητα ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα ρατσιστική και συντηρητική.Και βέβαια απίστευτα υποκριτική.Είμαι σίγουρη ότι οι ένοικοι της πολυκατοικίας που με απείλησαν φώναζαν και ωρύονταν χτυπώντας με γροθιές την εξώπορτα του διαμερίσματος μου,που μέσα στην υστερία τους χρησιμοποιούσαν γελοίες δικιολογίες ,όπως π.χ.ότι κινδυνεύουν οι περιουσίες τους από τη ράμπα,ότι δεν..μπορούν να τη διαβούν με..τακούνια ,ότι..ότι..ότι..,θάναι διαχρονικά οι ίδιοι που σε μια άλλη εποχή θάταν οι καταδότες με την χαρακτηριστική μαύρη κουκούλα στην Κατοχή, ή μέλη της Κου κουξ κλαν που με χαρά και ευχαρίστηση θα καίγαν θα σκοτώναν.Αρκεί να εξαφανίζαν ότι το..ενοχλητικό. Κρυμμένοιόμως πάντα καλά κάτω από στολές,μάσκες ή φορεσιές-όπως στη σημερινή εποχή -των ευυπόλυπτων και υπεράνω πάσης υποψίας πολιτών.
Μεγάλη και βαθύτατη η κρίση της ελληνικής κοινωνίας με το είδωλο της νάναι ένας σπασμένος σε πολλά κομμάτια καθρέφτης που το παζλ της επανασυγκόλησης του γίνεται με τα κομμάτια του να τοποθετούνται λανθασμένα,ώστε το πρόσωπο που καθρεφτίζεται νάναι τρομακτικά και αποκρουστικά παραμορφωμένο.Να΄απέχει πολύ από αυτό που εννοούμε ΑΝΘΡΩΠΟ.. Αλλοίμονο μας..