Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικο

Θα 'ναι η οριστική ρήξη
ένα μειδίαμα στο πρόσωπο
ράγισμα στο γυαλί
ένας απρόσκλητος επισκέπτης
ανήμερα τα Χριστούγεννα
μεσ’τις ημέρες των γιορτών
να γνέφει με το χέρι του
πως όλα εδώ τελειώσανε
πως πρέπει να ψάξουμε
γι' άλλη γη
γι' άλλα μέρη
να μείνουμε εκεί,
να μεγαλώσουμε
και ίσως κάποτε
ν’ αγαπηθούμε ξανά.


Εύχομαι σε όλους/όλες τους/τις φίλους/φίλες Καλές γιορτές με αγάπη και κοινωνική αλληλεγγύη.Θα επανέλθω εντός των ημερών με μια αληθινή ιστορία για την περιπέτεια μιας ράμπας(η ιστορία θάχει όλα τα συστατικά όπως ένα παραμύθι,και κακούς και μέτριους και υποκριτές..τους καλούς ψάχνω ακόμα..)

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Για μας ο δρόμος είναι δρόμος-Παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία

Είχα αναφερθεί και στην περσινή αντίστοιχη για την σημερινή μέρα ανάρτηση μου,ότιη Παγκόσμια μέρα για τα άτομα με αναπηρία,θα πρέπει νάναι μια ''στάση''για συλλογισμούς,επισημάνσεις ως προς τα μεγάλα κενά που υπάρχουν επειδή πολλά δεν έχουν γίνει.Νάναι μια μέρα για απολογισμό και αποφάσεις, αλλά και αφετηρία για αγώνα απόκτησης-επιτέλους- των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δικαιούνται αλλά δεν έχουν όπως οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας.
Ακόμα η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τους πολίτες με αναπηρία με προκατάληψη,φόβο,πολλές φορές και με αμηχανία γιατί υπάρχει ελλειπής γνώση,ενημέρωση αλλά και απουσία Παιδείας.
Σήμερα φιλοξενώ,ένα εξαιρετικό κείμενο μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης της Ελένης Καρασσαβίδου εκπαιδευτικού και πολιτισμικής κοινωνιολόγου,θα σταθώ όμως σε δύο άλλες προσφιλείς για μένα ιδιότητες της,της ακτιβίστριας και της λογοτέχνιδας.Το κείμενο γράφηκε για την σημερινή μέρα.


''Η αυθαίρετη μνήμη είναι το πιο βαθύ ανάλογο της απόλυτης λησμονιάς. Συχνά οι Παγκόσμιες Ημέρες Μνήμης χρησιμοποιούνται με τρόπο που μπορεί να θυμίζει την αξία αυτής της σύγκρισης. Όπως η 18η Νοέμβρη είναι Ημέρα αφιερωμένη Ενάντια στην Ομοφοβία, έτσι και η 3η του Δεκέμβρη είναι Παγκόσμια Ημέρα Αφιερωμένη στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Στην διάρκεια των «Παγκόσμιων Ημερών» που έχουν θεσμοθετηθεί, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εκπομπές και δηλώσεις, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο πχ, θα φέρουν στο προσκήνιο τα ζητήματά «κάποιων ανθρώπων», στην πλέον χρήσιμη λειτουργία μιας τέτοιας ημέρας. Αλλά, την ίδια στιγμή, θα συντελέσουν σε μια (ημερήσια μάλιστα) εντός μα κι εκτός οθόνης «μιντιοποίηση» του ζητήματος, μειώνοντας τα «όρια» μιας αξίας («ανοχή») κι ενός «κοινωνικού καθήκοντος» («δημιουργική ενσωμάτωση») που θα ’πρεπε να κρατούν όλον τον χρόνο.

Είθισται, άλλωστε, τέτοιες ημέρες Μνήμης, να χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικά εργαλεία αποδοχής ενός ανάλγητου καθημερινού «παρόντος» ατομικής ιδιώτευσης και θεσμικής αδιαφορίας, μέσα από εύκολες δράσεις αποενοχοποίησης μας απέναντι στον μακρινό ή υποδεέστερο «άλλον», που με τρόμο κοιτάμε κάθε πιθανή μετάλλαξη του σε «άλλον κοντινό». Δεν μπορεί να μας αφορά στ αλήθεια, αφού «θα χαλούσε την γιορτή». Και θα χαλούσε την γιορτή με τον ίδιον τρόπο που οποιαδήποτε αληθινή θέαση του ρημαγμένου προσώπου της Κωνσταντίνας Κούνεβα θα χαλούσε την πέψη σε οποιοδήποτε «γκαλά» βραβεύεται η τάδε «πανέμορφη τιβι περσόνα» ως; «γυναίκα της χρονιάς», σέρνοντας την καλή κοινωνία μπροστά στον καθρέφτη της. Το κέλυφος δεν θέλει και πολύ για να καταρρεύσει, ιδίως όταν, (είτε σε «γκαλά», είτε σε ιδιοτελή «Ευρωπαϊκά προγράμματα ενσωμάτωσης»), οι «τιμώμενοι» με μια (στιγμιαία ή μεσοπρόθεσμη μα πάντως πρόσκαιρη) «διασημότητα», γίνονται εμπορεύματα σταμπαρισμένα μ ένα όνομα στο βάθος ξένο, απόμακροι κι ακατανόητοι ακόμη κι απ τον ίδιον τους τον εαυτό.

Αλλά το «εμπόρευμα» δεν πρέπει να κυοφορεί Μνήμη γιατί η μόνη του ουσιαστική προσδοκία είναι να επανακυκλοφορεί. Έτσι, σ έναν κόσμο που οι ομάδες που παράγουν είτε ύλη είτε διανόηση κατηγορούν για όλα τους μικροαστούς, την ίδια ώρα που πλάθουν τις παραγωγές στα μέτρα τους, καμιά ημέρα Μνήμης στην «πλούσια σε εκδηλώσεις» Ευρωπαϊκή Ήπειρο δεν επιλέγει να θυμάται ότι ήταν ακριβώς η ομάδα των ΑΜΕΑ, στην οποία εφαρμόστηκε το πρόγραμμα Aktion T4, vαζιστικό παραπρόγραμμα που στόχευε στο να ελαφρύνει τα έξοδα του «κράτους πρόνοιας» μα να αυξήσει κάποια χρόνια τα έσοδα των κηδειών, στο πιο ακραίο σύστημα θεσμοθετημένου κέρδους που εμφανίστηκε ποτέ. Κι εφαρμόστηκε με την απίστευτα μεγάλη συνδρομή ιατρών, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και διανοοούμενων που συμμετείχαν στην τεράστια τουρνέ της έκθεσης «το Θαύμα της Ζωής» στα τέλη του 30, που ειρωνικά θα έσπερνε μαζικά τον Θάνατο σε λίγα χρόνια.. Ομάδων που στήριξαν το ναζιστικό καθεστώς (ή όποια άλλη εξουσία) για να κρυφτούν μεταπολεμικά πίσω από τις «συλλογικές ευθύνες των μικροαστών». Και κανείς σχεδόν δεν επιλέγει να θυμάται πως ήταν η ομάδα των LGTB που μοιράστηκε την μοίρα των Εβραίων, των τσιγγάνων, των σλάβων και των αριστερών στα στρατόπεδα του θανάτου. Κι ακόμη περισσότερο κανείς και καμιά δεν θέλει οργανωμένα να θυμάται πόσες παραφυάδες του Aktion T4, μέσω της κεκαλλυμένης ευγονικής, επιβίωσαν κι επιβιώνουν σε προγράμματα πολυεθνικών εταιριών που εφαρμόζονται στον «μακρινό τριτοκοσμικό άλλον» εκτός των τειχών, την ίδια ώρα που η Ευρώπη Φρούριο αποενοχοποιείται με το αζημίωτο, αποδεχόμενη τον μακρινό άλλον εντός των τειχών της. «Η κοινωνία ήταν ολοκληρωμένη πριν τον ολοκληρωτισμό», έγραψε σωστά ο Αντόρνο στα Μίνιμα Μοράλια, θυμίζοντας μέσω της ανυπόκριτης Μνήμης, πως η αφηρημένη ουτοπία παραείναι συμβιβάσιμη με τις πιο ύπουλες ροπές της κοινωνίας

Γιατί οι ομάδες αυτές, ιδίως η ομάδα των ΑΜΕΑ που προσεγγίζεται μέσα από έναν εύκολο απολιτίκ οίκτο (διαχεόμενον μέσα από φιλάνθρωπες φωτογραφίες πολιτικών και καλών κυρίων και κυριών στα Μίντια), μα κι η ομάδα των LGTB που προσεγγίζεται μέσα από ένα εύπεπτο απολιτίκ χιούμορ, (διαχεόμενο με αφορμή τις μιντιακές καρικατούρες τους) είναι κυριολεκτικά φορτωμένες με πολιτική σημασία. Σημασία που θέλουν να διαχειριστούν όχι προς όφελός των ιδίων, αλλά κατά το δικό τους δοκούν, πολλοί ενταγμένοι, μα και πολλοί ανένταχτοι της πιο εξουσιαστικής «αντιεξουσίας». Κάπου ανάμεσα το ανθρώπινο πρόσωπο με τις ρημαγμένες ελπίδες, όπως κι η αυταξία των δικαιωμάτων του, χάνεται κι «ο άλλος» από εμπόρευμα του καπιταλιστή, γίνεται χρησιμοθηρικό εργαλείο του είδους εκείνου του «αντιεξουσιαστή», που δεν θέλει να μεταβάλλει τίποτε, το οποίο θα του στερούσε την δυνατότητα του ψόγου και άρα της ναρκισσευόμενης «ανωτερότητας» του.

Οι Παγκόσμιες Ημέρες, έτσι, κυοφορώντας μια υστερική αυτοκατανάλωσή, (όπως και κάποιες «επαναστατικές» πορείες) μπορούν και πρέπει να δικαιώνονται όταν γίνονται αφορμή ώστε «η αυτοκριτική του Λόγου (να) είναι η πιο γνήσια ηθική του.» (ό.π.). Θυμίζοντας στους εν δυνάμει πολίτες, έστω και μια φορά τον χρόνο, πως κάθε επιτηδευμένη φροντίδα «χαραμίζει την ανιδιοτελή ενεργητικότητα που είναι η μόνη που μπορεί να διαρκέσει.» Κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Όλον τον υπόλοιπο καιρό.''

-------------

Η σημερινή ανάρτηση μου είναι αφιερωμένη στις φίλες και στους φίλους μου Δήμητρα, Γιώργο, Χρήστο, Μαρία, Πέτρο, Ανυ.Σε όσους/όσες γνωρίζω από τον χώρο της αναπηρίας αλλά και όσους δε γνωρίζω..σε όσους /όσες υπήρξαν πριν από μας και αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο..Στην αξιοπρέπεια και την δύναμη που αγνοούν και βιάζονται χωρίς να μας γνωρίζουν χωρίς να μας ξέρουν να μας καταδικάσουν στο περιθώριο οι βαδίζοντες..
Υ.Γ.1 Για μας ο δρόμος θάναι δρόμος..δηλ.πορεία..(Τον τίτλο αυτής της ανάρτησης τον πήρα από ένα τραγούδι του Ακη Πάνου, με μια μικρή αλλαγή μόνο της αυτοπαθούς αντωνυμίας από ενικό σε πληθυντικό αριθμό.
Υ.Γ.2 Σήμερα συνέπεσε με τη μέρα-τελείως συμπτωματικά- να τοποθετηθεί η πολυπόθητη ράμπα στα σκαλιά της εισόδου της πολυκατοικίας που μένω.Ξέρω πως θάχω αντιδράσεις από κάποιους ενοίκους αλλά ποσώς με ενδιαφέρει.Οταν η καταπίεση και η στέρηση των ατομικών ελευθεριών ξεπεράσει κάθε όριο,τότε δεν σε νοιάζει όποιο κι'άν είναι το τίμημα της επανάκτησης τους.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Στου χρόνου τα γυρίσματα

Μετά την συνεχόμενη πίεση των όσων έχουμε να αντιμετωπίσουμε ή αντιμετωπίζουμε και λόγω της έλλειψης της προσπελασιμότητας και των προβλημάτων που προκύπτουν από την απουσία της,ένοιωσα την ανάγκη να εκφραστώ αυτή τη φορά με ένα ποιήμα μου.



Ενας παράξενος χρόνος
ήρθε και μούδιασε τα άκρα μου
αυθάδικα ορμώμενος,
εγκατέστησε τις μέρες του
σε πλήρη ακινησία
εορτών,ανάπαυσης ή και μέριμνας
μόνο κάτι κρύες νύχτες
που η απόχη της μνήμης του ξεφεύγει
γλιστρά αθόρυβα,
και ανάβει επιμελώς το καντηλάκι
στο παρακείμενο ( της οικίας μου) παρεκκλήσι.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Ο.. πολιτισμός των αποκλεισμών (και) τούμπαλιν

Παραφράζοντας τον τίτλο γνωστής ταινίας,θάλεγα πως ''Ο πολιτισμός σταμάτησε στο βιβλιοπωλείο''..
Κάπως έτσι συμβαίνει στο βιβλιοπωλείο''Ιανός''στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για όσους/όσες χρησιμοποιούν για την μετακίνηση τους αναπηρικό αμαξίδιο.Στο χώρο που γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων υπάρχει ''απαγορευτικό''!!υλικοτεχνικό εμπόδιο δηλαδή σκάλες..Ετσι η αδημονία και η χαρά να παραβρεθείς κοντά σε αγαπημένους/ες συγγραφείς φρενάρει και σταματά απότομα και το μόνο που σου μένει πάλι είναι αυτή η απαίσια αίσθηση του βίαιου αποκλεισμού(γιατί και αυτό που υφίστασαι μία μορφή βίας είναι).Αναρωτιέμαι άραγε αν έχει νόημα τόση συσσωρευμένη γνώση εκεί μέσα,ή και η διακίνηση αυτής της γνώσης μέσα από πωλήσεις βιβλίων ή παρουσιάσεις,όταν αποκλείεται από την ελεύθερη πρόσβαση και συμμετοχή σ'αυτήν ένα σύνολο ανθρώπων.
Ενα άλλο βασικό θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί εκτενώς μέσα απ'αυτό το μπλογκ,είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τα άτομα με αναπηρία στη πόλη της Θεσσαλονίκης, στο οποίο επανέρχομαι και θα ξανα-επανέρχομαι,μέχρι η μετακίνηση νάναι ελεύθερη όπως είναι για τους υπόλοιπους πολίτες.
Τα τρία προσπελάσιμα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ. λειτουργούν από το πρωί ως τις 8.30 το πολύ 9 παρά το βράδυ τις καθημερινές εκτός Σαββάτου και Κυριακής που παρατείνεταιτο ωράριο ως τις 10 κ μισή το αργότερο.Οπως είπα τα λεωφορεία αυτά είναι μόνο 3 για όλη τη Θεσσαλονίκη.Για να προλάβεις λοιπόν να κλείσεις το ραντεβού για την επόμενη μέρα(γιατί έτσι γίνεται τηλεφωνείς 24 ώρες πριν),θα πρέπει να καταφέρεις να τηλεφωνήσεις μεταξύ 7μισυ ως τις 8 παρά το πρωί αλλιώς το σίγουρο είναι πως δε θα βρεις ελεύθερο λεωφορείο για να πας την ώρα που θέλεις στον προορισμό που θέλεις.Βλέπετε μηδαμινός ο αριθμός των λεωφορείων για να καλύψουν τη μεγάλη ζήτηση και την ανάγκη για μετακίνηση τόσων πολλών ανθρώπων..
Το άλλο μέσο μεταφοράς είναι τα δύο μικρά λεωφορεία του δήμου Θεσσαλονίκης.Εκείνα λειτουργούν ως τις 8 το βραδάκι,σαββατοκύριακα και αργίες δεν λειτουργούν,ενώ συνήθως τα πρωινά ως τις 5 κ μισή το απόγευμα δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν γιατί είναι ''κλεισμένα'' για τις καθημερινές μετακινήσεις σε ειδικά σχολεία ή κάποιους εργασιακούς χώρους.
Και τέλος το μονάκριβο!!και πανάκριβο-στη κυριολεξία- περιβόητο ''λευκό ταξί''του παραρτήματος του Πανελλήνιου συλλόγου Παραπληγικών Βόρειας Ελλάδος.Το λειτουργεί ιδιώτης,όπου κάθε μετακίνηση την χρυσοπληρώνεις,π.χ.σε ένα ταξί αν μια διαδρομή κοστίζει 5 ευρώ,στο λευκό προσβάσιμο ταξί θα πληρώσεις ΄δεκαπέντε, κοκ.Για να μπορέσεις δε να κλείσεις ραντεβού θα πρέπει να τηλεφωνήσεις μέρες πριν και αν ταυτίζεται το δρομολόγιο με την διάθεση της οδηγού-ιδιώτη που το δουλεύει θα πας εκεί που ζητάς.
Αυτά είναι τα περιοριστικά επιτρεπτά μέσα μετακίνησης εν έτει 2009.Απαράδεκτο το λιγότερο που μπορώ να πω.
Ολα τα παραπάνω συνθέτουν και δείχνουν, το πόσο ανθρώπινο είναι το πρόσωπο μιας χώρας.Την αληθινή της σκέψη,την κουλτούρα της..Δε θα πω τίποτα περισσότερο.Μόνο για να κατανοήσετε καλύτερα το θέμα του αποκλεισμού στις μετακινήσεις,σκεφτείτε τον εαυτό σας χωρίς το αυτοκίνητο σας,χωρίς να υπάρχουν ταξί μόνο ελάχιστα λεωφορεία στη διάθεση σας προκειμένου να πάτε στις δουλειές σας,στις δραστηριότητες σας ,στη ψυχαγωγία σας ή όπου αλλού προκύπτει ανάγκη να πάτε.Τίποτα άλλο..

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Τα πρόσωπα του ρατσισμού( ή όταν πέφτουν οι μάσκες)

Αυτή τη φορά είχα κατά νού να ανεβάσω μια ευχάριστη φώτο.Ομως με πρόλαβε η επικαιρότητα.Σ'αυτή τη χώρα δεν προλαβαίνεις να χαμογελάσεις ή να νοιώσεις πιο αισιόδοξα,κάτι θα γίνει και θα σου παγώσουν το χαμόγελο στα χείλη..
Οπως και η επόμενη ανάρτηση που θα ακολουθήσει την σημερινή,θάναι φορτισμένη γιατί θα πει βιωματικές αλήθειες..
Προς το παρόν όμως επικεντρώνομαι στη σημερινή,που είναιείδηση που αναδημοσιεύω και μεταφέρω:

ANT1 Internet

Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου 2009

Απέκλεισε άτομα με αναπηρία το ΤΕΙ Αθήνας

''Πρωτοφανής ανακοίνωση εκδόθηκε από το τμήμα Πληροφορικής του ΤΕΙ της Αθήνας, με ημερομηνία 24 Σεπτεμβρίου του 2009. Η ανακοίνωση αναφέρει ότι ελλείψει υποδομών το τμήμα δεν θα δεχθεί άτομα με κινητικά προβλήματα που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο ή είναι τυφλοί. Σε επικοινωνία, πάντως, του υπουργείου Παιδείας με τη διοίκηση του ΤΕΙ δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι το θέμα διευθετήθηκε και ότι θα εκδοθεί νέα διορθωτική ανακοίνωση. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο το 5% των θέσεων του τμήματος καλύπτονταν από τυφλούς και από άτομα με κινητικά προβλήματα (χρήση αναπηρικού αμαξιδίου).''


Δεν με εκπλήσσει η παραπάνω είδηση,με σοκάρει εν έτει 2009 και μάλιστα να προέρχεται από τον χώρο της εκπαίδευσης..Αντί να αποκατασταθεί η έλλειψη προσπελασιμότητας ώστε να μην αποκλείονται φοιτητές/φοιτήτριες με αναπηρία από την πρόσβαση και τη συμμετοχή τους στο Τ.Ε.Ι.,ή διοίκηση της σχολής προφασίζεται και επικαλείται τα υλικοτεχνικά εμπόδια σαν αιτία μη αποδοχής ατόμων με αναπηρία.
Πάντα ή σχεδόν πάντα νοιώθω πως οι κακοφτιαγμένες ράμπες,η χυδαιότητα με την οποία παρκάρουν στις ράμπες οι γενικότερες ελλείψεις στην προσπελασιμότητα,δηλώνουν την υποκρισία και όχι την αληθινή διάθεση για αποδοχή,επανένταξη και συμμετοχή των ανθρώπων με αναπηρία σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής.Γιατί και να θέλεις να μετέχεις,όταν σε εμποδίζουν να κινείσαι και να μετα-κινείσαι ελεύθερα, ΔΕΝ μπορείς να συμμετέχεις άρα αποκλείεσαι,είσαι αποκλεισμένος και παραμένεις στις παρυφές της κοινωνίας σχεδόν κατταδικασμένος σε roleness(απουσία ρόλων).

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Venceremos

Οταν έγραφα τον τίτλο της ανάρτησης,σκεφτόμουν ποιο σημείο της στίξης θα του ταίριαζε περισσότερο.Τελικά επηρεασμένη από τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη ότι:''Επαναστάτης πάει να πει να το παλεύεις δεν είναι απαραίτητο πάντα να το κερδίζεις'',αλλά και από τη δυναμική που νοιώθω να βγάζει αυτή η λέξη αποφάσισα να μην βάλω πλάι της κανένα σημείο στίξης και να αφήσω αυτή την επιλογή στον καθένα/την κάθε μία από σας ανάλογα πως την εισπράττετε στη ζωή σας ή έστω σε κάποιους τομείς της ζωής σας .. (άραγε θα νικήσουμε;)

Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε το θέμα που ενσκήπτει κάθε φορά με τις εκλογές: η προσπελασιμότητα των εκλογικών τμημάτων.Το δε τραγελαφικό ( που πιστεύω πως συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα),είναι ότι όλα τα κόμματα''θέλουν'' ''επιθυμούν'',να έχουν στους κόλπους τους υποψήφιους/υποψήφιες άτομα με αναπηρία, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται τα εκλογικά τμήματα να είναι προσβάσιμα ώστε ελεύθερα και ανεμπόδιστα να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα και οι πολίτες με αναπηρία.Δηλαδή ελεύθερο το εκλέγεσθαι,αλλά εμποδισμένο το εκλέγειν..

Ανάμεσα στα πολλά που έχω αντιμετωπίσει από τον ''αποκλεισμό'' που δημιουργεί η απουσία προσπελασιμότητας,είναι και αυτό που μου συνέβη όταν είχα πάει να ψηφίσω στις τελευταίες δημοτικές εκλογές,το οποίο βέβαια δε θα ξεχάσω ποτέ.

Το σχολείο που ψήφιζα ήταν απροσπέλαστο,υπήρχαν μερικά σκαλιά στην είσοδο και εκεί κοντά στεκόταν δύο υπάλληλοι της Ε.Τ.1 και ένας αστυνομικός.Οταν ζήτησα από τον αστυνομικό να μου πει με ποιο τρόπο θα έμπαινα μέσα για να ψηφίσω,άρχισε να ωρύεται και με πολύ άσχημο τρόπο να μου λέει ότι δεν ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει στο παραμικρό ενώ οι δύο υπάλληλοι σιγοντάριζαν και όλο μου επαναλάμβαναν ''τι ήθελες και ήρθες να ψηφίσεις;δεν καθόσουν καλύτερα στο σπίτι σου;''Αφού τους απάντησα ότι λυπόμουν πολύ που δύο νέοι άνθρωποι είχαν τέτοιες αντίλήψεις και ότι στον φορέα που δούλευαν πλήρωνα και γω σαν φορολογούμενη πολίτης ,κάνει την εμφάνιση της μετά από επιμονή μου και η δικαστική αντιπρόσωπος.Ανίκανη να λάβει θέση και να διαχεοριστεί την κατάσταση,πρότεινε εκεί στις σκάλες να φέρει την κάλπη και να ψηφίσω.Με την αρνητική και επιθετική συμπεριφορά των εκπροσώπων των τριών εξουσιών,της τέταρτης,της εκτελεστικής και της δικαστικής,έκανα την τελευταία μου προσπάθεια να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα.Πρότεινα στην δικαστική αντιπρόσωπο τουλάχιστον να ψηφίσω στο πίσω μέρος του προαύλιου του σχολείου,μια και το προσωπικό δεδομένο της ψήφου δεν ήμουν διατεθειμένη να το ''βγάλω''σε κοινή θέα.Τελικά αυτό και έγινε.Οταν τελείωσα με όλη αυτή την''απαράδεκτη ταλαιπωρία''αναζήτησα επίμονα τον αστυνομικό για να πάρω τα στοιχεία του και να τον καταγγείλω.Εις μάτην..τα ίχνη του είχαν εξαφανιστεί.
Ολο αυτό που βίωσα με σημάδεψε και με πλήγωσε,με εξουθένωσε μα και με αηδίασε τόσο πολύ,που για τις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις ούτε ήθελα να πάω να ψηφίσω.Και η σκέψη μόνο με απωθούσε καθώς ερχόταν συνεχώς στο νου μου όλη η φρίκη που είχα αντιμετωπίσει.
Αυτή τη φορά όμως στις τελευταίες εκλογές,λίγο η συζήτηση με κάποιες φίλες περοσσότερο ο χρόνος που πέρασε αλλά και η απόφαση μου να διεκδικήσω δυναμικά ακόμα περισσότερο αυτή τη φορά το δικαίωμα μου αλλά και την επιθυμία μου να ψηφίσω ,πήγα. Στο ίδιο σχολείο πάλι...Μόνο που προς μεγάλη μου έκπληξη αυτή τη φορά,από όλες τις εισόδους υπήρχαν ράμπες,ράμπες σωστά φτιαγμένες και καλαίσθητες..όπως ακριβώς πρέπει να είναι.Ενοιωσα μεγάλη ανακούφιση και μόνο που εξέλειπε αυτό το εμπόδιο.
Ομως ως εκεί,αυτό ήταν γιατί σάυτό το εκλογικό τμήμα ψήφιζαν στον πρώτο όροφο.....που φυσικά δεν υπήρχε πάλι πρόσβαση για να ανέβω.Πάλι λοιπόν κατέβηκε η δικαστική αντιπρόσωπος την οποία ειδοποίησε ο αστυνομικός(με τις μόνες διαφορές από την προηγούμενη φορά,ότι τουλάχιστον ήταν ''ήπιοι ''συνεργάσιμοι και οι δύο,και ψήφισα όχι στο προαύλιο,αλλά σε κάποια αίθουσα στο ισόγειο).
Ξανά λοιπόν απούσα η προσπελασιμότητα των εκλογικών κέντρων.Αδιαφορούν και δεν προνοούν,δεν τους ενδιαφέρει επί της ουσίας η ελεύθερη άσκηση του δημοκρατικού και ανθρώπινου αυτού δικαιώματος για όλους τους πολίτες,''επί ίσοις όροις''.Γιατί λείπει η πολιτική βούληση-τα κίνητρα τους δεν έχουν αλήθεια-,γιατί λείπει ή μάλλον είναι ημιτελής και επιλεκτικά αντιρατσιστική και η κοινωνική συνείδηση χώρων και ανθρώπων.
Και όμως νάξεραν πόσο κάποια πράγματα είναι απλά μα τόσο απλά και ανέξοδα.....αρκεί να ξέρεις να βλέπεις μπροστά και γύρω σου χωρίς παρωπίδες.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Η Επιστροφή ;!

Αυτή η αποψινή μου ανάρτηση μετά από απουσία σχεδόν 7 ολόκληρων μηνών θέλω νάναι αφιερωμένη στους φίλους που γνώρισα μέσα απ'αυτό το μπλογκ,και τους ονομάζω φίλους,γιατί αν και δεν συναντηθήκαμε δεν γνωριστήκαμε από κοντά,παρόλα αυτά έδειξαν το ενδιαφέρον και την ανησυχία τους όταν έλειψα.Και αυτό σημαίνει πολλά για μένα.
Κάποιες φορές ένα ευχαριστώ η η βαθιά συγκίνηση που αισθάνεσαι φαίνεται νάναι δύσκολο να περιγράψεις με λέξεις ..
Να σας ζητήσω όμως και τη συγνώμη σας γιατί δεν μπόρεσα να απαντήσω στις ανησυχίες σας.Οπως σας εξηγώ και σε απάντηση μου στα σχόλια,σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα χρειαζόταν την απόλυτη αφοσίωση,φροντίδα και πολύ τρέξιμο για την αντιμετώπιση ..τώρα είμαστε σε ήπια περίοδο,οπότε και μπορώ προς το παρόν να βρίσκομαι εδώ.
Αγαπημένοι φίλοι Λυγερή,Κατερίνα,κόκκινο μπαλόνι Παναγιώτη καλώς σας ξαναβρίσκω,ελπίζω να τα λέμε

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Για τις ημέρες των γυναικών...

ΒΙΑ ΚΑΙ ΓΥΝ ΑΙΚΕΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ


΄΄Σχεδόν κάθε μέρα άκουγα από το απέναντι παράθυρο
ένα τραγούδι,ένα νανούρισμα…
που το βράδυ γινόταν βουβό κλάμα η πνιχτή κραυγή.
Την άλλη μέρα έβλεπα τη γυναίκα που έμενε στο απέναντι σπίτι,
να βγαίνει φορώντας τεράστια μαύρα γιαλιά,
για να κρύψει τη ζωή της ή να κρυφτεί η ίδια απ'τον εαυτό της.''

--------- ----------- --------------

Η βία στον κόσμο μας έχει πολλές μορφές.
Η κακοποίηση των γυναικών είναι μία από αυτές.
Παρατηρώντας και μελετώντας τους ανθρώπους
και τις ανθρώπινες συμπεριφορές γύρω μου,αναρωτιέμαι αν η βία είναι ορμέμφυτη ή είναι
αποτέλεσμα κοινωνικοοικονομικών συνθηκών,κοινωνικών δομών και ρόλων , πολιτισμικών προτύπων.
Η δομή της πατριαρχίας,και η ανδροκρατούμενη κοινωνία έδωσε πρόσφορο έδαφος
για την εμφάνιση και την παρουσία άσκησης βίας κατά των γυναικών
Ο ρόλος της γυναίκας πάλι μέχρι πρότινος την οδήγησε να ενσωματώσει χαρακτηριστικά όπως τςη παθητικότητας, αδυναμίας και να οικειοποιηθεί συμπεριφορές όπως της υποταγής,της υπομονής της σιωπής,κυρίως της σιωπής.
Ο άνδρας κυρίαρχος σε ένα κόσμο που έκτισε στα μέτρα του,είχε τη δύναμη και την εξουσία να επιβάλλεται με όποιον τρόπο ήθελε στην γυναίκα.
Η επιβολή αυτή έχει εκφραστεί πολλές φορές με την κακοποίηση τη λεκτική,τη σωματική,την ψυχολογική και την σεξουαλική.
Ο θύτης και το θύμα.Ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος.
Η κακοποιημένη γυναίκα μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο βίας,υπομένει σιωπά.Μπαίνει στο ρόλο του θύματος έχοντας χαμηλή αυτοεκτίμηση,ενώ χάνει τον αυτοσεβασμό της.
Η βία στο πρόσωπο των γυναικών είναι α-ταξική.Είναι πέρα από κοινωνικές τάξεις και βαθμό μόρφωσης.
Το γυναικείο κίνημα στη διάρκεια των αγώνων του,έφερε στο προσκήνιο την οικογενειακή βία,την κακοποίηση που υφίσταται η γυναίκα από τον σύντροφο της μέσα στην οικογενειακή εστία.
Παρ’όλους τους αγώνες που έδωσε η γυναίκα για την βελτίωση της θέσης της στο κοινωνικό γίγνεσθαι,η βία και η κακοποίηση στο πρόσωπο της,συνεχίζεται ακόμα.
Οι ρόλοι των δύο φύλων στην εποχή μας έχουν αμφισβητηθεί,
έχουν ανατραπεί σε πολλά σημεία ,όμως οι καταβολές και τα κατάλοιπα των κακών προτύπων συνεχίζουν να υπάρχουν.
Ο δρόμος της κακοποιημένης γυναίκας προς την έξοδο απ’αυτή τη μορφή βίας,ξεκινά πρώτα από την ίδια,και από την συνειδητοποίηση της,.
Η συνειδητοποίηση είναι μια οδυνηρή και επώδυνη διαδικασία όμως είναι το πρώτο βασικό βήμα.
Το επόμενο πολύ σημαντικό βήμα είναι η στήριξη,η οργανωμένη στήριξη που θα υπάρχει γύρω της και γι’αυτήν.
Σε πολλές χώρες οι γυναικείες οργανώσεις έχουν δημιουργήσει ξενώνες η δίκτυα ενημέρωσης και στήριξης για τις κακοποιημένες γυναίκες.Αυτό τις βοηθά να επανακτήσουν την χαμένη γυναικεία τους αυτοεκτίμηση .Η οικονομική αυτάρκεια και αυτοδυναμία έρχεται μετά σαν το μέσον που θα τις βοηθήσει να σταθούν στα πόδια τους να χειραφετηθούν και να κάνουν μια νέα αρχή.




‘’Σχεδόν κάθε μέρα άκουγα από το απέναντι παράθυρο ένα τραγούδι ένα νανούρισμα που το βράδυ γινόταν βουβό κλάμα η πνιχτή κραυγή.Εκείνη τη νύχτα η κραυγή έγινε τόσο δυνατή που επιτέλους άκουσα τι έλεγε….Την άλλη μέρα είδα τη γυναίκα να φεύγει από το σπίτι της χωρίς να φορά τα τεράστια μαύρα γιαλιά και το μελανιασμένο της πρόσωπο να φαίνεται καθαρά κάτω από το δυνατό φως του ήλιου''.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Η βροχή....

Ηταν απο κείνες τις ξαφνικές και απρόβλεπτες μπόρες ,που σε βρίσκουν απροετοίμαστο και πάντα σε ακάλυπτα και απροστάτευτα μέρη,ώστε να μην προλάβεις να προφυλαχτείς έτσι ασκεπής όπως είσαι στη μέση δρόμων ή υπαίθριων χώρων,τρέχοντας προς αναζήτηση ενός υπόστεγου ή μιας στεγνής γωνίας κάτω από πολυόροφες και άγνωστες σου πολυκατοικίες.
Είναι εκείνες οι στιγμές του αιφνιδιασμού και της δοκιμασίας των αντανακλαστικών σου,πόσο γρήγορα λειτουργούν,πόσο έτοιμα αντιδρούν για να προφυλάξουν το σώμα καμμιά φορά και τη ψυχή από την απρόσκλητη καθαρτική δράση της βροχής.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Κινητοποίηση για την Ψυχική Υγεία.

Οταν μιλάμε με πάθος η επιχειρήματα για τον Πολιτισμό, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις...
Οταν μιλάμε με πάθος και ένταση για την πολιτική και τις πολιτικές πρακτικές.
Πιστεύω πως όλα τα παραπάνω χάνουν την σημασία τους,αν στην καθημερινή μας ζωή δεν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε σαν στάση ζωής το ενδιαφέρον μας για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνανθρώπων μας συμπολιτών μας.Και βέβαια ένα μέσον είναι η κοινωνική αλληλεγγύη και η αλληλουποστήριξη στον αγώνα τους.
Εν τη ενώσει η ισχύς.
Οι προνοιακοί χώροι εκπέμπουν S.O.S .Ας τους ακούσουμε.Και όποιος/α θελήσει ή μπορέσει ας κάνει γνωστή την αυριανή κινητοποίηση.
Ευχαριστώ την Λυγερή για το κάλεσμα.Αναδημοσιεύω από το blog tης ''Στον πηγαιμό για την Ιθάκη'' (http://lygeri.pblogs.gr/)



Κάλεσμα σε κινητοποίηση για την Ψυχική Υγεία
Ημερομηνία: 4 Μαρτίου 2009 Ώρα: Από τις 7 το πρωί και για όσο χρειαστεί Τόπος: έξω από το Υπουργείο Υγείας Τρόπος: Με αντίσκηνα, καρέκλες, φαγητό, μουσική, πανό, τηλεβόες και ό,τι άλλο σκεφτεί το κάθε σωματείο εργαζομένων, ο κάθε εργαζόμενος...
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Η κατάσταση των προνοιακών δομών στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Είναι πλέον ανεξέλεγκτη .Η μία Δομή μετά την άλλη κλείνει και τ' αντανακλαστικά της Κυβέρνησης σε νεκρό σημείο. Θεατές αυτής της πρωτόγνωρης για τα Ελληνικά δεδομένα κατάστασης είναι μια κοινωνία σε πλήρη σύγχιση από τον βομβαρδισμό των κακών ειδήσεων που δέχεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ,οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής .
Χιλιάδες εργαζόμενοι στις δομές, εκ των οποίων άλλοι έχουν να πληρωθούν κάτι μήνες, άλλοι απολύονται σταδιακά και άλλοι ζουν σε καθεστώς ανασφάλειας, αφού δεν γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι,σε αθλία ψυχολογική κατάσταση,καταχρεωμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τιποτ' άλλο από το να εξακολουθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σαν άνθρωποι πλέον σε ανθρώπους.''

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Ενωτική πορεία

Θ’ανταμώσουμε,

στις τραυματισμένες ράμπες της νιότης μας

συνεχίζοντας τη πορεία

που διάβρωσε η μοίρα ,

με το ενωτικό χαμόγελο της αγάπης

και τα χαρακωμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα

να κυλούν τις ρόδες του χρόνου

και σαν φτάσουμε αντάμα

στο λόφο με τις πράσινες καμέλιες

και τα’άγουρα σταφύλια ,

θ’ατενίσουμε

με το ίδιο φωτεινό βλέμμα το μέλλον,

που θα μοιάζει

σαν νούφαρο που άνθισε

στην άκρη ενός γκρεμού.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

ΝΧΒ 4814 και Ανάπηρη πόλη

ΝΧΒ 4814,Οπως έχω πει σε παλιότερη ανάρτηση,κάποια γράμματα και κάποιοι αριθμοί τυχαίοι στη σειρά τι νόημα ή τι σημασία θάχαν?καμμία εκτός αν ανήκουν και είναι ο αριθμός ενός αυτοκινήτου
ΠΑΡΑΝΟΜΑ παρκαρισμένου φαρδιά πλατιά μπροστά σε μια ράμπα και κλείνοντας το δρόμο,τη διάβαση σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν για την μετακίνηση τους αναπηρικό αμαξίδιο.Αφου διακινδυνεύοντας ,κατάφερα να περάσω στην απέναντι πλευρά του δρόμου,στράφηκα να δω τι γίνεται,εκείνη τη στιγμή στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης η τροχαία έγραφε τα αυτοκίνητα που βρισκόταν πάνω στις ράμπες.
Ενα εξαιρετικό σποτ από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Παραπληγικών, για την έλλειψη προσβασιμότητας και τον αποκλεισμό που δημιουργεί αυτή η απουσία στη ζωή των πολιτών με αναπηρία, προβάλλεται σε αρκετά τηλεοπτικά κανάλια.Τελειώνει δε με το εύλογο ερώτημα:
''Σύμφωνα με το Σύνταγμα όλοι οι πολίτες είναι ισότιμοι...ΕΙΝΑΙ?''

Να ευχαριστήσω την ''Ανάπηρη πόλη'' για την άδεια να αναδημοσιεύσω το άρθρο του Κώστα Μπαιρακτάρη(αναπληρωτή καθηγητή ψυχολογίας του Α.Π.Θ.). Ενα πολύ δυνατό κείμενο που σε πολλά σημεία μου θύμισε το ύφος του ''Κατηγορώ'' του Εμίλ Ζολά, και πιστεύω πως αφορά όλους τους πολίτες και όχι μόνο τους πολίτες με αναπηρία.
Να πω ότι '' η Θεσσαλονίκη ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΟΛΗ'' δεν είναι μία κερδοφόρα «μη κερδοσκοπική εταιρεία», δεν είναι μία κρατικοδίαιτη «μη-κυβερνητική οργάνωση», ούτε βέβαια και κάποια «κοινωνία πολιτών».
Είμαστε μία διαρκής συνάντηση, μια ανοιχτή παρέα ανθρώπων εξοργισμένων πρώτα και κύρια με τους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί ανεχόμαστε να ζούμε σε μια πόλη που ως ζωτικός χώρος υποβαθμίζεται διαρκώς, που πνίγει καθημερινά τους ίδιους της τους πολίτες, στραγγαλίζει τις επιθυμίες για ανθρώπινη ζωή και κατασκευάζει κατοίκους χωρίς ιδανικά, οράματα και όνειρα.

ΓΙΑΤΙ
ΑΝΑΠΗΡΗ
είναι η πόλη που εμποδίζει τους ανάπηρους να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να κινηθούν απρόσκοπτα. Η προσπελασιμότητα και η δυνατότητα πρόσβασης όλων των πολιτών σε ζωτικούς χώρους, δομές και υπηρεσίες είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι «προνοιακή παροχή».
Ανάπηρη είναι η πόλη που διοικείται από ανθρώπους, κόμματα και φορείς που με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους διαμορφώνουν συνθήκες ασφυξίας για τους πολίτες, μετατρέπουν την πόλη σε έναν τόπο εξόρυξης άκρατου κέρδους και εμποδίζουν τους πολίτες να κινηθούν σε ένα προσιτό, ευχάριστο και ανθρώπινο για όλους περιβάλλον.
Ανάπηροι είναι οι διοικούντες που στο όνομα του κέρδους ασελγούν μετατρέποντας κάθε διαθέσιμο κεντρικό δημόσιο χώρο σε «τραπεζοκαθίσματα» και πάρκινγκ στερώντας από πολλούς το δικαίωμα να κινηθούν ελεύθερα και να περπατήσουν ακόμα και στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που δεχόμαστε τους περιορισμούς στη μετακίνηση, που ταυτίζουμε αυτή τη μετακίνηση με το ιδιωτικό αυτοκίνητο, που ανεχόμαστε την οικοδόμηση κάθε ελεύθερου χώρου και προσαρμοζόμαστε σε μία δόμηση της πόλης που εξυπηρετεί την άκρατη κερδοσκοπία. Γιατί η επέμβαση στο περιβάλλον με τρόπο ώστε να καταστρέφει την ιστορία, τον πολιτισμό και τη φυσιογνωμία της πόλης εξυπηρετεί τις κατασκευαστικές εταιρείες και όλο το οικονομικο-πολιτικό σύμπλεγμα που κερδοσκοπεί μέσα από την περιβαλλοντική εξαθλίωσή της.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που ρυπαίνει και ρυπαίνεται, η πόλη που μολύνει και μολύνεται. Η πόλη που εξοντώνει τους πολίτες της, τη φύση, τα δάση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τη θάλασσα, τα ζώα και τα φυτά με την ανοχή στη ρύπανση και στη μόλυνση του περιβάλλοντος, η πόλη που κλείνει τα μάτια σε αυτούς που τη ρυπαίνουν και τη μολύνουν, η πόλη που ανέχεται να εγκληματούν οι κερδοσκόποι κατά της φύσης.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες μιας τέτοιας πόλης που συμβάλλουμε σ’ αυτή την καταστροφή, την ανεχόμαστε και δεν αντιστεκόμαστε. Οι πολίτες που στηρίζουμε ένα καταστροφικό για τον άνθρωπο και τον πλανήτη μοντέλο ανάπτυξης. Οι πολίτες που όχι μόνον θεωρούμε φυσιολογική πλέον αυτή την κατάσταση αλλά και που όταν οι ρύποι και η δυσοσμία ξεπερνούν κάθε όριο φτάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι έχουμε πρόβλημα με την όσφρησή μας και όχι με το περιβάλλον.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της αποξένωσης και του ατομικισμού. Η πόλη που παράγει και συντηρεί ως αξίες την ανταγωνιστικότητα, την αντιπαλότητα, τον παρασιτισμό και την παθητικότητα των κατοίκων της. Η πόλη που υπάρχει μέσα από την υποταγή και τη συμμόρφωση των πολιτών της στις λογικές και πρακτικές διαχείρισής τους. Η πόλη που παράγει και συντηρεί σε όλους τους θεσμούς και στις υπηρεσίες το ρουσφέτι και τη συναλλαγή. Η πόλη που παράγει συστηματικά τη λογική του διαρκούς ελέγχου και της καταπίεσης. Που προσπαθεί να κατασκευάσει -με όλα τα μέσα που διαθέτει- πολίτες αδιάφορους, υποταγμένους, κοινωνικά ανεύθυνους, φοβισμένους, τρομοκρατημένους, ανασφαλείς, ρατσιστές, ανέντιμους και κερδοσκόπους. Γιατί τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται για να μπορέσει να υπάρξει και να αναπαραχθεί ως χώρος και ως κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και εμείς που εσωτερικεύουμε αυτές τις λογικές, που δεν αντιδρούμε στην αλλοτρίωση της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασής μας και δεχόμαστε την τρομοκράτησή μας" που εγκλωβιζόμαστε στο φόβο και στην ανασφάλεια, που βολευόμαστε με τη συναλλαγή" οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που παράγει την εκμετάλλευση των πολιτών της, τη φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια και την ανέχεια για τους πολλούς και το κέρδος για τους λίγους. Η πόλη που μετατρέπεται από κοινωνία των 2/3 σε κοινωνία των 3/4" η πόλη που με την καταπάτηση κατεκτημένων με αγώνες και θυσίες δικαιωμάτων, σπρώχνει την Τρίτη Ηλικία στη δουλειά και με την επέκταση του εργασιακού βίου δημιουργεί την Τέταρτη Ηλικία για όσους βέβαια κατορθώσουν να επιβιώσουν.
Ανάπηροι όμως είμαστε και οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε, που δεν αντιτάσσουμε στην καπιταλιστική εξαθλίωση τη λαϊκή και κοινωνική αλληλεγγύη, γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς και τα παιδιά μας θα βρεθούμε σύντομα σε ακόμα χειρότερη θέση αν δεν αντιδράσουμε.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που συμβιώνει με τη λογική της κοινωνικής αδικίας, της στέρησης και παραβίασης κοινωνικών δικαιωμάτων, της αποθέωσης του ατομικισμού και της άρνησης του κοινωνικού και συλλογικού. Η πόλη που δεν θέλει πολίτες ελεύθερους και δημιουργικούς, αλλά υποτακτικούς και χειραγωγημένους.
Ανάπηροι όμως είμαστε και εμείς οι πολίτες που υπηρετούμε τον εγωισμό μας, εσωτερικεύουμε τον ατομικισμό και λειτουργούμε άκρως ατομοκεντρικά. Απαρνούμαστε δηλαδή το κοινωνικό-συλλογικό, βασική προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης και ελευθερίας.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της φυσιολογικότητας, της μονοτονίας, της κανονικότητας, της ομοιομορφίας, της απόρριψης αυτού που διαφέρει, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού του. Είναι η πόλη των ιδρυμάτων και των θεσμών που εξοντώνουν κοινωνικά μέρος των πολιτών της, και η οποία στηρίζεται γι’ αυτό σε επιστήμες και επιστήμονες που εκπαιδεύονται για τη διαχείριση του κοινωνικού αποκλεισμού. Είναι η πόλη που ανέχεται ποινικά αδικήματα με την καθημερινή χημική και μηχανική καθήλωση και την άσκηση βίας σε συμπολίτες μας, σε δημόσια ιδρύματα και κερδοσκοπικές κλινικές" που ανέχεται την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον εξευτελισμό των πολιτών της.
Ανάπηροι είμαστε και εμείς που ανεχόμαστε την άσκηση αυτής της βαρβαρότητας σε συνανθρώπους μας. Πρώτα και κύρια όμως ανάπηροι είναι εκείνοι οι «επιστήμονες» και «ειδικοί» που με τις «επιστημονικές» τους κατασκευές και τις «θεραπευτικές» τους πρακτικές νομιμοποιούν και επικυρώνουν την άσκηση βίας σε συμπολίτες τους, για να μπορέσουν οι ίδιοι μέσα από τη διαχείριση της κοινωνικής αυτής ανάθεσης να συντηρήσουν και να αναπαράγουν την εξουσία τη δική τους και του συστήματος.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που δημιουργεί «πιάτσες», που εγκλωβίζει στην αυτοκαταστροφή, στην κοινωνική, ψυχική και φυσική εξόντωση ανθρώπους που οδηγούνται στη χρήση ουσιών. Η πόλη που διαμαρτύρεται στη συνέχεια γι’ αυτό που η ίδια κατασκευάζει, που υποκρίνεται τη συμπόνια, τον οίκτο για να καλύψει την ενοχή της. Που δεν κατανοεί ότι η λογική του κέρδους είναι αυτή που κατασκευάζει τους εμπόρους ναρκωτικών συμβάλλοντας έτσι στη συσσώρευση οικονομικού πλούτου και εξοντώνοντας τα ίδια τα παιδιά της. Ανάπηρη είναι η πόλη που υποβαθμίζοντας τις ανθρώπινες ανάγκες, αναθέτει στη συνέχεια στους εμπόρους την υποκατάσταση από φαρμακευτικές ουσίες και στους ειδικούς της απεξάρτησης την απενοχοποίησή της.
Ανάπηρα, όμως, είναι και τα άτομα που εγκλωβίζονται στην εξάρτηση και στην παγίδα της απενεργοποίησης, της παθητικότητας και της αλλοτρίωσης, χωρίς να αντιστέκονται σε ό,τι τους οδηγεί στην καθημερινή εξαθλίωση και στη φυσική τους εξόντωση.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που υποκρινόμαστε" που παραβλέπουμε τη συμμετοχή μας στη δημιουργία συνθηκών εξάρτησης επιβραβεύοντας την κοινωνική αδιαφορία, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την αποξένωση και τον καταναλωτισμό.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη των προκαταλήψεων και των διακρίσεων ενάντια σε συνανθρώπους, οι οποίοι αναζητώντας μία καλύτερη τύχη για τους εαυτούς τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους πήραν τον μακρύ και δύσκολο δρόμο της μετανάστευσης. Η πόλη που αντί να αξιοποιήσει τον πλούτο και τις δυνατότητες των πολιτισμών ενισχύει το έδαφος και τις συνθήκες της υπερεκμετάλλευσής τους από τη μια, ενώ από την άλλη παράγει τον φόβο και την ανασφάλεια για να διασφαλίσει αυτή την υπερεκμετάλλευση, κατασκευάζοντας και συντηρώντας προκαταλήψεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που αλλοτριωμένοι και εγκλωβισμένοι στην αγωνία της επιβίωσης στην οποία μας σπρώχνουν, αναπαράγουμε ρατσιστικές αντιλήψεις, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι ή οι γονείς μας αναζητήσαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες δουλειά στα ξένα με τα ίδια όνειρα που έχουν σήμερα και οι μετανάστες στην Ελλάδα. Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πολίτες που εκπαιδευόμαστε από το κυρίαρχο σύστημα να ξεχάσουμε την ιστορία μας ως μετανάστες, να ξεχάσουμε ότι και ίδιοι ή οι γονείς μας υπήρξαμε κάποτε, σε κάποια ξένη χώρα, άνθρωποι χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Που δεχόμαστε όχι μόνο να αποκοπούμε από την ιστορία μας αλλά και να δούμε τους μετανάστες στη χώρα μας ως αντιπάλους, εγκληματίες και παραβάτες, για να μη συναντηθούμε μαζί τους στη βάση των κοινών υπαρξιακών μας αγωνιών.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη όπου σιωπούν οι άνθρωποι του πνεύματος και της διανόησης, είτε γιατί επιλέγουν τη σιωπή είτε γιατί την εξαργυρώνουν με την αφομοίωσή τους στην αυλή των πολιτικά και οικονομικά κρατούντων. Η πόλη όπου εκλείπουν οι άνθρωποι που ονειρεύονται, που αντιστέκονται στην αρρωστημένη ρουτίνα του καθημερινού άγχους, που μεθάνε από την έκπληξη στη ζωή τους, που δεν φοβούνται το ρίσκο, δηλαδή το καινούργιο. Η πόλη όπου οι πολίτες δεν δημιουργούν και δεν παράγουν πνευματικό και κοινωνικό πλούτο, που δεν έχουν οράματα.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της οποίας οι μορφωτικοί, εκπαιδευτικοί και ακαδημαϊκοί θεσμοί εντάσσονται όλο και περισσότερο στην εξυπηρέτηση, συντήρηση και αναπαραγωγή αυτού του αποξενωτικού για τον άνθρωπο βιοτικού χώρου. Η πόλη της οποίας τα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα δεν αντιστέκονται, δεν παράγουν κοινωνικά ωφέλιμη γνώση, δεν προσφέρουν στην πόλη και στους κατοίκους της και αντιλαμβάνονται την επιστήμη ως θεραπαινίδα του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού συστήματος επινοώντας τη δήθεν αντικειμενικότητα και ουδετερότητα της επιστήμης. Ιδρύματα που αναπαράγουν μηχανιστικά και αποστεωμένα την επιστημονική κληρονομιά.
Ανάπηρα είναι τα Ανώτατα Ιδρύματα που δέχονται τη διαρκή υποβάθμισή τους και που βλέπουν τη σωτηρία τους στη αγοραία εκπαίδευση και την υποταγή τους στην ελεύθερη αγορά. Που η οντότητά τους και η βασική τους δραστηριότητα κινείται γύρω από τη διαδικασία εξέλιξης των ίδιων τους των μελών, σε ένα παρασκήνιο πολλές φορές συναλλαγών και εκδουλεύσεων όπου ο όρος «πανεπιστημιακή κοινότητα» αποτελεί ευφημισμό και οι ακαδημαϊκές αξίες και αρχές μεταμορφώνονται σε καρικατούρες.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε και οι πανεπιστημιακοί που για ιδιοτελείς λόγους αποδεχόμαστε και αφομοιωνόμαστε σε ένα τέτοιο σύστημα γιατί το ζητούμενό μας είναι η σύνδεσή μας με την αγορά, η συμμετοχή μας σε μια στείρα βιομηχανία δημοσιεύσεων, η διασφάλιση μιας προνομιακής θέσης εργασίας, η αναπαραγωγή της εξουσίας ή μίας δήθεν προνομιακής κοινωνικής θέσης, χωρίς η αναζήτηση του καινούργιου, η κοινωνική ευθύνη και το κοινωνικό όφελος να ενυπάρχουν στο επιστημονικό μας αυτονόητο. Οι πανεπιστημιακοί, που αφού συμβάλλουμε στην εξαθλίωση, στην υποβάθμιση και στην κοινωνική απαξίωση των πανεπιστημίων αφοπλιζόμαστε οι ίδιοι από επιχειρήματα ενάντια στο τελικό χτύπημα και στην αγοραία εκπαιδευτική πολιτική των διαφόρων περαστικών κυβερνήσεων και «μεταρρυθμιστών» υπουργών παιδείας.
Ανάπηρη είναι η πόλη που δέχεται να ασελγούν οι έμποροι με τα όνειρα των παιδιών της και επιτρέπει σε κάθε λογής κερδοσκοπικές ή δήθεν κοινωφελείς εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, ελληνικές και ξένες, που πουλάνε ακριβά το ιδεολογικά και επιστημονικά κατευθυνόμενο «προϊόν» τους.
Ανάπηροι, όμως, είμαστε οι πολίτες και οι φοιτητές που ανεχόμαστε αυτές τις καταστάσεις , τις λογικές αλλά και τις συνθήκες που τις παράγουν.
Οι φοιτητές, που έχουμε στην ουσία ως βασική επιδίωξη την αλλοτρίωση" που ενδίδουμε στην καλλιέργεια της υπαρξιακής μας ανασφάλειας, του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας" που ανεχόμαστε να μας εξαπατούν και να μας εξαθλιώνουν πνευματικά με τα συγγράμματα" που θεωρούμε κατάκτησή μας όταν «πλουτίζουμε» την ατομική μας βιβλιοθήκη με ένα ακόμα δωρεάν σύγγραμμα" που συγχέουμε το σύγγραμμα με τη δωρεάν παιδεία. Οι φοιτητές που επιτρέπουμε να μετατρέπεται η πιο ζωτική και δημιουργική περίοδος της ζωής μας σε μια τελετουργία εξετάσεων, όπου η συμμετοχή στη γνώση και την παραγωγή της δεν επιτρέπεται να υπάρξει ούτε στο φαντασιακό μας. Γιατί στηρίζουμε τη διαδικασία της πνευματικής εξόντωσης και αφομοίωσής μας στο σύστημα, της υποταγής μας στην εξουσία και δεν αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα της πρόσβασης στη γνώση για όλους μέσα από συμμετοχικά οργανωμένα και επιστημονικά και κοινωνικά ωφέλιμα προγράμματα σπουδών, δίκτυα βιβλιοθηκών, συλλογικές συνεργασίες και ανθρώπινη επικοινωνία. Γιατί ενισχύουμε έτσι τα ελάχιστα εκδοτικά μονοπώλια που κερδοσκοπούν και συσσωρεύουν οικονομικό πλούτο" πλούτο που στερούν από την πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία .

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αδιαφορεί για τη μόρφωση των παιδιών της στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, το γυμνάσιο ή το λύκειο. Η πόλη που ανέχεται τη στέγαση των παιδιών της σε προκάτ, τις διπλοβάρδιες, τις άθλιες συνθήκες μόρφωσης. Η πόλη που υποβαθμίζει την παιδεία και εμπορεύεται την εκπαίδευση. Η πόλη που δεν αντιλαμβάνεται ότι το στεγαστικό και το σχολικό περιβάλλον είναι από τη φύση τους ένα παιδαγωγικό ζήτημα. Η πόλη που δεν σέβεται τα παιδιά της, γιατί δεν θέλει δημιουργικούς και ελεύθερους πολίτες. Πού θέλει να τα εξοικειώσει ήδη από την τρυφερή παιδική τους ηλικία με τη μιζέρια, την παθητικότητα, την αλλοτρίωση, τη συμμόρφωση, την υποταγή και τον καταναλωτισμό. Η πόλη που εξοντώνει τη φαντασία, τη δημιουργία, τα όνειρα των παιδιών της.
Ανάπηροι είμαστε και οι εκπαιδευτικοί που αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε αυτό το «λειτούργημα». Που εγκλωβισμένοι σε μία καθημερινή ρουτίνα και βαρεμάρα δεν εμπλεκόμαστε ως παιδαγωγοί σε μία ουσιαστική αλληλεπίδραση με τα παιδιά, που δεν συνδέουμε το σχολείο και την σχολική δραστηριότητα δημιουργικά με το κοινωνικό περιβάλλον. Οι εκπαιδευτικοί που συμμεριζόμαστε τις διάφορες ανοησίες για το «έξυπνο σχολείο» με στόχο να αποπροσανατολίσουμε αλλά και να απενοχοποιηθούμε. Που εγκλωβισμένοι στη ρουτίνα λειτουργούμε ως παπαγάλοι ενός αναλυτικού προγράμματος που αποσκοπεί όχι στη μόρφωση, όχι στην αναζήτηση, όχι στη δημιουργία και την απελευθέρωση της φαντασίας των παιδιών αλλά στη διαμόρφωση και αναπαραγωγή ενός μοντέλου ανθρώπου που θα μετέχει ισότιμα στη διαδικασία αλλοτρίωσης και αποξένωσης, δηλαδή ενός στυλοβάτη των αξιών του ατομικισμού, της υποταγής, της αποξένωσης, του καταναλωτισμού και της κοινωνικής ανευθυνότητας.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αδιαφορεί για την υγεία των πολιτών της. Η πόλη που ανέχεται την ταλαιπωρία στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, που κατακρημνίζει την κοινωνική ασφάλιση, που κατακλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία και εξαθλιώνει τους συνταξιούχους, που προωθεί με πρωτοφανείς ρυθμούς την εμπορευματοποίηση της υγείας προς όφελος των εμπόρων του ανθρώπινου πόνου. Η πόλη που δεν αντιμετωπίζει την κατάσταση της υγείας σαν ένα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά και δεν βλέπει την αρρώστια σαν μια κατάσταση που έχει σχέση με τις συνθήκες του περιβάλλοντος και τους όρους ζωής που διαμορφώνει η ίδια για τους πολίτες της.
Ανάπηροι είναι και οι επαγγελματίες υγείας που δεν διεκδικούν ένα καθολικό σύστημα υγείας και δεν αντιστέκονται στη διαρκή υποβάθμιση της δημόσιας φροντίδας υγείας.
Ανάπηρη, όμως, είναι και εκείνη η μερίδα των γιατρών που μπροστά στο οικονομικό κέρδος κατασκευάζει και συντηρεί το δέος της «λευκής ποδιάς» εξαργυρώνοντάς το με το φακελάκι για την παροχή των υπηρεσιών της απέναντι σε αβοήθητους πολίτες, παραβιάζοντας έτσι κάθε ηθική και δεοντολογία κατά την άσκηση του «λειτουργήματός» της.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που ανεχόμαστε αυτή την υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς μας, που δεν αντιστεκόμαστε σ’ αυτή και συμμετέχουμε στην αναπαραγωγή τέτοιων φαινόμενων.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που επιβραβεύει τους κερδοσκόπους, γιατί αυτοί είναι οι χορηγοί των διαχειριστών μιας τέτοιας πόλης. Που αδιαφορεί για την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, που δεν προστατεύει τους πολίτες της από την εξαθλίωση και εκμετάλλευση. Η πόλη που παράγει και ανέχεται την αισχροκέρδεια.
Ανάπηροι είμαστε και οι πολίτες που εξαντλούμε την ύπαρξή μας στον καταναλωτισμό και που δεχόμαστε μάλιστα από τις κρατικοδίαιτες και ψηφοθηρικές οργανώσεις «καταναλωτών» να μας τον ρυθμίζουν.
Ανάπηροι είμαστε, όμως, και οι πολίτες που δεν αντιστεκόμαστε, που τη γκρίνια μας δεν τη μετατρέπουμε σε διαμαρτυρία, που τη μοιρολατρική μας συνέργεια δεν την αντικαθιστούμε με την υπεράσπιση του μόχθου μας και τον διαρκή αγώνα για την εξασφάλιση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που αντί για πολιτισμό παράγει σκουπίδια. Σκουπίδια που τα μετονομάζει σε «πολιτιστικό προϊόν» που αχόρταγα καταναλώνουν οι πολίτες της. Η πόλη που δεν παράγει πολιτισμό, που η ιστορία που φτιάχνει είναι η ιστορία των κερδοσκόπων και της πνευματικής εξαθλίωσης. Η πόλη που επιτρέπει στη βιομηχανία της διασκέδασης και του θεάματος να μετατρέπει την ανάγκη για ψυχαγωγία και χαλάρωση σε εμπορεύσιμο καταναλωτικό είδος κατασκευάζοντας εκείνο το πρότυπο «καλλιτέχνη» που θα διευκολύνει αυτή τη διαδικασία.
Ανάπηροι είναι και οι πολίτες που δεχόμαστε αυτήν την εξαπάτηση, που επιτρέπουμε να ασελγούν με τα πολιτιστικά αυτά σκουπίδια σε βάρος μας.

ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη που η διοίκησή της αναπαράγει ένα συγκεντρωτικό και αυταρχικό πολιτικό μοντέλο διοίκησης, κακέκτυπο αυτού του κεντρικού κράτους. Η πόλη που συνεχίζει να λειτουργεί συγκεντρωτικά με εργαλείο τη συναλλαγή και το ρουσφέτι, η πόλη που καλλιεργεί τον παρασιτισμό, η πόλη που φοβάται του ενεργούς και ελεύθερους πολίτες. Η πόλη που είναι εγκλωβισμένη στις οικονομικές συναλλαγές και στα οικονομικά συμφέροντα των λίγων, που δεν λογοδοτεί στους πολίτες της γιατί τους φοβάται και που υπηρετεί το οικονομικό κατεστημένο σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η πόλη που στηρίζεται στη συγκεντρωτική λειτουργία και αναπαράγει τους μηχανισμούς ελέγχου, απαξιώνει τους κατοίκους της σε μάζα ψηφοφόρων εξυπηρετώντας τις οικονομικές, πολιτικές και κομματικές τους ιδιοτέλειες. Η πόλη που η αισθητική της εξαντλείται στην αισθητική των εργολάβων και των κατασκευαστών και όχι στην ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό και το δημιουργικό μέλλον της.

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ
ΓΙΑΤΙ

Αυτή είναι η πόλη που μας πνίγει, είναι ο χώρος που καθημερινά γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, είναι το περιβάλλον που μας σκοτώνει, είναι οι σχέσεις που μας πληγώνουν, είναι οι συνθήκες που μας αρρωσταίνουν. Σε μια τέτοια πόλη αντιστεκόμαστε. Αναζητούμε μία άλλη πόλη, ένα άλλο περιβάλλον, άλλες σχέσεις. Αναζητούμε την ελευθερία μας.
Την ελευθερία σε μία Πόλη όπου θα δημιουργήσουμε τους δικούς μας χώρους επικοινωνίας, όπου θα συναντιόμαστε σαν άνθρωποι, θα εργαζόμαστε και θα δημιουργούμε, θα παίζουμε και θα διασκεδάζουμε. Δεν θα φοβόμαστε και θα είμαστε ασφαλείς επειδή θα είμαστε ελεύθεροι. Μία Πόλη με τόπους πραγματικής συνάντησης και επικοινωνίας τις γειτονιές, τις πλατείες, τους δρόμους. Μια Πόλη χωρίς ιδρύματα και τόπους εγκλεισμού. Μία Πόλη της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Μία Πόλη με μια νέα κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Μία Πόλη που θα αναζητά συλλογικές ανθρώπινες αξίες, χωρίς κοινωνικές ανισότητες, εκμετάλλευση και καταπίεση. Μια Πόλη της ισότητας για όλους τους πολίτες της ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή, πολιτισμό και κουλτούρα" Πόλη της κοινωνικής ευθύνης, της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μια Πόλη της αξιοπρέπειας, των κοινωνικά δρώντων υποκειμένων. Μια Πόλη με έναν διαφορετικό πολιτισμό. Μια Πόλη της Αυτο-οργάνωσης, της Αυτοδιαχείρισης και της Ελευθερίας, σε μια χώρα με πολλές τέτοιες πόλεις και χωριά.
Αυτή την πόλη ονειρευόμαστε. Για μια τέτοια Πόλη θα παλεύουμε, θα δρούμε και θα παρεμβαίνουμε.


Επικοινωνία:
anapiri_poli@hotmail.com
info@socialexclusion.gr


Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Πετώντας ...προς την Ελευθερία.

Η Νεφερτίτη άφησε για λίγο την ανέμη,και πήρε στα χέρια της το μουσικό κουτί.Το άνοιξε και μια μελωδία απλώθηκε στο δωμάτιο. Ενοιωσε τόσο αλλόκοτα όμορφα, έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε...

Ηταν η ώρα της ελευθερίας της.Η ώρα που άφηνε το σώμα της πίσω,και πετούσε σαν αερικό πάνω από τη πόλη.
Τη νύχτα,μπορούσε να δει καλύτερα.Τότε αποκτούσε τη δύναμη να ανατρέπει -έστω και για λίγο- τη ζωή της και τις ζωές των άλλων.Κυρίως εκείνων που το πρωί θα φορούσαν τις μάσκες των καλών και θα της χαμογελούσαν.
Επειτα έφευγε...ταξίδευε μακριά.Πριν φέξει όμως γύριζε πάντα πίσω.Αυτή ήταν η συμφωνία.
Αν κάποια μέρα αργούσε και την προλάβαινε το φως της μέρας,τα φτερά της θα έλιωναν και όλοι θα μάθαιναν το μυστικό της.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Η Νεφερτίτη και οι ιστορίες της...

Η Νεφερτίτη δρασκέλισε βιαστικά τον τοίχο και βρέθηκε στο πίσω δωμάτιο.
Εκεί στη σκοτεινή πλευρά του ήταν κρυμμένη η ανέμη.Την πήρε στα χέρια της και άρχισε σιγοψιθυρίζοντας να τραγουδά:
Παραμύθι παραμύθι
το κουκί και το ρεβύθι
δώσε κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει..."

Αυτή τη φορά το είχε πάρει απόφαση.Οχι,δε θα καθόταν να γράψει για τον έρωτα,τις αντιδράσεις που ένοιωθε εξ αιτίας του,τις αναλύσεις επί των αναλύσεων για τα συναισθήματα που γεννά,τους χαρακτήρες που αλλοιώνει και όλο το παρασκήνιο που τρέφει αυτές τις ιστορίες.
Οχι,αυτή τη φορά θα έγραφε για τα παιδικά πολύχρωμα σανδάλια της,γι'αυτό τ'απωθημένο της όνειρο που πάντα την τελευταία στιγμή της ξέφευγε προτού προλάβει να το πραγματοποιήσει.
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ενώ έβλεπε τον εαυτό της να τα φορά,να στέκει όρθια και να καμαρώνει μπροστά στον καθρέφτη,την ίδια στιγμή τα χαρακτηριστικά άλλαζαν και κείνη καθισμένη προσπαθούσε μάταια να χωρέσει τις τεράστιες πληγωμένες πατούσες της,μέσα σε κείνα τα μικροσκοπικά πεδιλάκια.
Τελικά μόλις χθες το κατάλαβε.Για όλα έφταιγε ο καθρέφτης,αυτός και το παραμορφωτικό του είδωλο.Γι'αυτό και τον έσπασε.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Φιλία και βραβείο Proximidade

Μια έκτακτη ανάρτηση κάνω σήμερα με τελείως διαφορετικό θέμα από τα προηγούμενα.
Πρόκειται για το βραβείο Proximidade που δίνεται σε bloggers για την αξία της φιλίας που αναπτύσσεται μέσω των blogs.
Δεν γνώριζα τίποτα γι'αυτό το είδος βραβείου μέσω διαδικτύου.Το έμαθα χτες όταν ο Οδοιπόρος μου το πρόσφερε.Και τον ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.
Θα σας παραθέσω και το κείμενο που εξηγεί τη σημασία και τους λόγους για τους οποίους δίνεται.
Και μετά θα γράψω με τη σειρά μου οχτώ(8)αγαπημένα μου μπλογκς,γιατί αυτή είναι και η διαδικασία που ακολουθεί όταν παραλάβει κάποιος/α αυτό το βραβείο,να επιλέξει και να το δώσει με τη σειρά του,σε άλλους/ες 8 bloggers ώστε να διευρύνεται ο κυκλος αυτής της φιλίας και της επικοινωνίας

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:

«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς! Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»

Πέραν ότι πιστεύω πως μέσα από το διαδίκτυο υπάρχει ακόμα η ελευθερία έκφρασης,ότι δίνεται ΄΄ενα ζωντανό παρόν'' από πολλά blogs/bloggers,παρατηρώ και τη δημιουργία ενός ιστού επικοινωνίας,στήριξης και πολλές φορές φιλίας.Επειτα εδώ μπορείς νάχεις την ευκαιρία να συναντήσεις ανθρώπους συγγενικά σκεπτόμενους ,και εκφραζόμενους μαζί σου.
Και παρ'όλο που έχει κατηγορηθεί ο κυβερνοχώρος ότι συμβάλλει στη μοναξιά, το απρόσωπο και τη αδιαφορία μεταξύ των ανθρώπων,συμβαίνει το αντίθετο.Οτι η λεγόμενη real-αληθινή ζωή προωθεί πολύ περισσότερο αυτό το μοντέλο της αδιαφορίας και της αποξένωσης.
Και τώρα να γράψω τα 8 αγαπημένα μου ιστολόγια.Σκέφτηκα να τα αναφέρω κατ'αλφαβητική σειρά γιατί όλα εξίσου είναι σημαντικά και αξιόλογα ,και κάθε φορά που τα διαβάζω, καθένα φέρει και ένα κομμάτι διαφορετικής πληρότητας μέσα μου.Τους ευχαριστώ που υπάρχουν.

Ανεπίδοτη
Hδυλη-Ακά τοπία
Κόκκινο μπαλόνι
Κατερίνα Καριζώνη
Λυγερή (Στον πηγαιμό για την Ιθάκη)
Μια καλύβα για τις σκέψεις σας
Οδοιπόρος
p.x.

*Να σας ζητήσω συγνωμη για την ελλιπή τεχνολογική μου γνώση,ώστε να αναφέρω τα ιστολόγια σας ως λινκ,όπως και να μεταφέρω την φωτογραφία του βραβείου.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Τέχνη και Αναπηρία

Ενας από τους ελάχιστους εργαζόμενους που εκτίμησα στον χώρο της αναπηρίας,με τον οποίο και συμμετείχαμε σε ομάδες για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία,υποστήριζε και τόνιζε σε κάθε ευκαιρία,ότι η αναπηρία δεν είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο.Αυτή η τεκμηριωμένη του άποψη πολλές φορές από τότε που την πρωτάκουσα με απασχολεί και έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου,κυρίως για τον ένθερμο τρόπο με τον οποίο την στήριζε και την πίστευε.
Και βέβαια επαληθεύεται στο χώρο της Τέχνης.Γιατί η τέχνη είναι απελευθερωτική και δεν έχει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους που συναντάμε στις κοινωνίες μας.Δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε στερεότυπα ή κοινωνικά πρότυπα.Η τέχνη είναι δημιουργία,και η δημιουργία εξελλίσσεται,αλλάζει δεν είναι στατική ούτε περιχαρακώνεται.
Γι αυτό και στη διάρκεια της μακράς ανθρώπινης ιστορίας,έχουν υπάρξει μεγάλοι καλλιτέχνες που μείναν όμως στη μνήμη και στον θαυμασμό των ανθρώπων όχι για την αναπηρία τους,αλλά για τα έργα τους.Θα αναφέρω μερικούς/ες που είναι και οι πιο γνωστοί/ες.
Από την αρχαιότητα ο Ομηρος(τυφλός)όμως όλοι τον θυμούνται για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Ο ποιητής Μίλτον(κωφός)για την ποίηση του και ιδιαίτερα το ποίημα του ''Χαμένος Παράδεισος'',η μεγάλη Μεξικανή ζωγράφος Φρίντα Κάλο(πολλαπλή κινητική αναπηρία)για τη πρωτοποριακή και ιδιαίτερη ζωγραφική της, η διάσημη συγγραφέας Ελεν Κέλλερ (κωφή-τυφλή),ο Κρίστι Μπράουν (τετραπληγία)συγγραφέας, και στη πρόσφατη διεθνή μουσική σκηνή τρείς μεγάλοι καλλιτέχνες στο είδος τους ο καθένας.Ο Ρέυ Τσάρλς,ο Στήβι Γουόντερ,και βέβαια ο Αντρέα Μποτσέλι,τυφλοί και οι τρείς τους.
Μέσα από αυτούς και πολλούς άλλους δημιουργούς,αποδεικνύεται ότι δεν καθορίζεται ο άνθρωπος από ένα χαρακτηριστικό του,αλλά ότι είναι πολύ πιο σύνθετος και πολύπλοκος.
Αλλωστε το ωραίο είναι και ακραίο.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Ενα ''διαφορετικό'' facebook

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική αξία για τις κοινωνίες μας. Οι εφαρμογές της στη πράξη με πρωτοβουλίες και προσπάθειες μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας γίνονται ακόμα πιο απαραίτητες στην αντιανθρώπινη περίοδο που διανύουμε.
Οταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ,είχα στο νου μου να αναφέρομαι σε όλα αυτά που καθιστούν εχθρική και α-προσπέλαστη την ελληνική πόλη στους πολίτες της με αναπηρία.Τη νοοτροπία και την προκατάληψη που δημιουργούν και διατηρούν τα υλικοτεχνικά εμπόδια,με συνέπεια τον αποκλεισμό τους από όλες τις εκδηλώσεις όλων αυτών που ονομάζουμε ΖΩΗ.
Στον αποκλεισμό, που είναι ένα φοβερό συναίσθημα,γιατί θεωρητικά είσαι ελεύθερος,ενώ επί της ουσίας είσαι φυλακισμένος, αυτό το βίωμα το τόσο εξαιρετικά επικίνδυνο,και βέβαια όλα αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν με την ανοχή της σιωπηρής''δημοκρατικής''πλειοψηφίας μας!!
Ενα γεγονός όμως,στο οποίο θα αναφερθώ και είναι βέβαια και η αιτία,ο λόγος της σημερινής ανάρτησης με εντυπωσίασε,ίσως και να μου γέννησε μια μικρή ελπίδα,για το μέλλον.Γιατί αν δεν πέφτουν τα τείχη μια και καλή,τουλάχιστον ας υπονομεύονται,ας σκοροτρώγονται με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από τους λίγους συνειδητοποιημένους.Και οποιαδήποτε πρωτοβουλία ατομική ή συλλογική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών των ανθρώπων με αναπηρία,που προέρχεται από ανθρώπους που δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι (δηλ.άτομα με αναπηρία ),έχει μεγαλύτερη σημασία και κινείται στην αντίληψη αυτού που λέμε κοινωνική αλληλεγγύη.
Στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ1 ,''Ψηφιακή Ελλάδα'' ,ο παρουσιαστής,μίλησε και παρουσίασε κάποιους bloggers και κάποιον ο οποίος είχε facebook.Όταν ήρθε η σειρά του ,ξαφνιάστηκα.Από τον τίτλο την ονομασία που είχε δώσει στο facebook του:''Πρόσβαση για τους αναπήρους στην πόλη''.Κοίταζα ξανακοίταζα στην τηλεόραση και δεν πίστευα σ'αυτό που έβλεπα και άκουγα.Παρατηρούσα προσεχτικά αυτόν τον νέο άνθρωπο για να διακρίνω κάποια αναπηρία κάτι που μου διέφευγε,κι'όμως ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καμμιά σχέση με την αναπηρία.Οταν κάποια στιγμή επικοινώνησα μαζί του και του εξέφρασα την μεγάλη μου έκπληξη πως ενώ δεν είχε καμμιά σχέση άμεση ή έμμεση με τον χώρο της αναπηρίας δημιούργησε ένα τέτοιο facebook, μου απάντησε επί λέξει:Αν θέλουμε να έχουμε την ονομασία ''πολίτες''είναι υποχρέωση όλων μας να ενδιαφερόμαστε για το πως κάποιοι συμπολίτες μας τα''βγάζουν πέρα ''στις απάνθρωπες πόλεις.
Παραθέτω και τον εισαγωγικό πρόλογο του συγκεκριμένου facebook:
'' Ολοι έχουν δικαίωμα σε ένα περίπατο στο διπλανό πάρκο του σπιτιού τους.Ολοι έχουν δικαίωμα στην διασκέδαση όπως το σινεμά ή το θέατρο.Οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας πρέπει να γίνουν προσβάσιμες και φιλόξενες στα άτομα με αναπηρία.Να βγούν όλα τα αναπηρικά αμαξίδια στους δρόμους και οι κάτοχοι τους να αποκτήσουν τα δικαιώματα τους!''
Πραγματικά δε θάθελα να προσθέσω τίποτα άλλο...

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Περιμένοντας τις Αλκυονίδες μέρες...

Το λεγόμενο εορταστικό δωδεκαήμερο τελειώνει αύριο με τα Θεοφάνεια,μια μέρα που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα.
Θα αποχαιρετήσω λοιπόν αυτή την περίοδο με έναν από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς μας πεζογράφους τον αγαπημένο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,ο όποίος μέσα από μια σειρά διηγημάτων περιγράφει μοναδικά με τον ιδιότυπο ,λιτό αλλά και ταυτόχρονα ποιητικό του λόγο τον παραδοσιακό τρόπο που γιορτάζονταν αυτές οι μέρες.Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του''Η Σταχτομαζώχτρα''.Το αφιερώνω στον Οδοιπόρο,γιατί με τον όμορφο τρόπο προτροπής του σκέφτηκα αυτή την ανάρτηση,αλλά και στην Λυγερή ευχόμενη να νοιώσει όμορφα στο ''στέκι''μας.




'' Κραταιός και βαρύπνοος ο βορράς,''χιονιστής'',εφύσα κατά τας παραμονάς της αγίας ημέρας.Αι στέγαι των οικιών ήσαν κατάφορτοι εκ σκληρυνθείσης χιόνος.Τα συνήθη παίγνια των οδών και τα χιονοβολήματα έπαυσαν.Ο χειμών εκείνος δεν ήτο φιλοπαίγμων.Από των κεράμων των στεγών εκρέμαντο ως ώριμοι καρποί σπιθαμιαία κρύσταλλα,τα οποία οι μάγκαι της γειτονιάς δεν είχον πλέον όρεξιν να τρώγουν.
Την εσπέραν της 23,ο Γέρος είχεν έλθει από το σχολείον περιχαρής,διότι από της αύριον έπαυον τα μαθήματα.Πριν ξεκρεμάση τον ''φύλακα'' από της μασχάλης του,ο Γέρος πεινασμένος ήνοιξε το δουλάπι,αλλ'ουδέ ψωμόν άρτου εύρεν εκεί. Η γραία είχεν εξέλθει,ίσως προς ζήτησιν άρτου.Η ατυχής Πατρώνα εκάθητο ζαρωμένη πλησίον της εστίας,αλλ'η εστία ήτο σβεστή.Εσκάλιζεν την στάκτην,νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της(ήτο μόλις τετραετές,το πτωχόν κοράσιον)ότι η εστία είχε πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνη,και άς μη καίη.Αλλ'η στάκτη ήτο υγρά.Σταλαγμοί ύδατος,εκ χιόνος τακείσης ίσως διά τινος λαθραίας και παροδικής ακτίνος ηλίου, είχον ρεύσει δια της καπνοδόχου.Ο Γέρος, όστις ήτο επταετής μόλις,έτοιμος να κλαύση διότι δεν εύρισκε ψιχίον τι προς κορεσμόν της πείνης του,ήνοιξε το μόνον παράθυρον,έχον τριών σπιθαμών μήκος.Ο οικίσκος όλος,χθαμαλός,ημιφάτνωτος με είδος σοφά,είχεν ύψος δύο ίσως οργυιών από του εδάφους μέχρι της οροφής.
Ο Γέρος ανεβίβασε σκαμνίον τι επί του λιθίνου ερείσματος τού παραθύρου,ανέβη επί του σκαμνίου,εστηρίχθη δια της αριστεράς επί του παραθυροφύλλου,ανοικτού,εστηλώθη μετά τόλμης προς την οροφήν,ανέτεινε την δεξιάν,και απέσπασεν έν κρύσταλλον,εκ των κοσμούντων τούς''σταλαγμούς''της στέγης.Ήρχισε νά τό εκμυζά βραδέως και ηδονικώς,καί έδιδε καί είς την Πατρώνα νά φάγη.Επείνων τα κακόμοιρα.''


Από μεθαύριο με ανυπομονησία θα προσβλέπω στον ερχομό των Αλκυονίδων ημερών,ουσιαστικά,μεταφορικά , συμβολικά και ελπίζω ναρθούν και φέτος, να μην τους φοβίσει το τόσο σκοτάδι γύρω μας και γίνει τότε ότι και στο θ.έργο του Μπέκετ ''Περιμένοντας τον Γκοντό''΄.