Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Αντί ευχών...

Οι μέρες των γιορτών ποτέ δεν ήταν για μένα,μια ευχάριστη χρονική περίοδος.Και για να είμαι συνεπής και ειλικρινής με αυτά που λέω από την εφηβεία μου και μετά.Πάντα ένοιωθα λίγο πριν τις γιορτές σαν να ετοιμάζομαι για ένα μακροβούτι στα βαθιά που θάπρεπε να κρατήσω την αναπνοή μου για όσο διαρκέσει και μετά όταν τελείωναν νάβγαινα ξανά στην επιφάνεια.
Και αυτό συμβαίνει όπως επιβεβαιώνουν και οι διάφοροι ειδικοί κοινωνιολόγοι,ψυχολόγοι που ασχολούνται με αυτό το κοινωνικό φαινόμενο,σε όλους τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στο main stream,δηλ.στο κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα ,αλλά είναι αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι.Τις μέρες των εορτών μεγενθύνεται ο αποκλεισμός τους από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό και νοιώθουν ακόμα πιο μόνοι/ες.Βέβαια όταν αυτό το βιώνεις δεν χρειάζεται και τόσο η θεωρητική πιστοποίηση γιατί αυτό το ξέρεις το θέμα είναι μετά την διαπίστωση την επιστημονική να συντελείται και η κοινωνική αλλαγή πράγμα που δε συμβαίνει.
Ποτέ δε πίστευα και στις ευχές.Γιατί από μικρή άκουγα να λένε ...να εύχονται ενα σωρό πράγματα και ποτέ να μην γίνονται κάτι σαν διάψευση η ψευδαίσθηση.Γι'αυτό προσπαθούσα νάμαι φιδωλή όταν θα τις ξεστόμιζα.
Τις θεωρούσα σαν μικρές φωτεινές πυγολαμπίδες που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να φωτίσουν λίγο το βλέμμα των ανθρώπων,έστω και μόνο για κάποιες μέρες.Η σαν πυροτεχνήματα που υψώνονταν στο σκοτεινό ουρανό εκφράζοντας τις επιθυμίες,τις προσδοκίες τα όνειρα των ανθρώπων και μετά βλέποντας πως δεν πραγματοποιούνταν,πέφταν στη γη,σαν τα πεφταστέρια....
Φέτος η ατμόσφαιρα λόγων όλων των τελευταίων γεγονότων είναι ακόμα πιο φορτισμένη.
Και επειδή η εσωτερική και προσωπική διάθεση είναι συνδυασμός και η συνισταμένη με ότι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο,,αντί ευχών θα γράψω ένα ποίημα μου,επιρεασμένο και τοποθετημένο επί των ημερών

Ούτε που περίμενα
μια τέτοια έγκριση
να λάβει χώρα
σε ένα μικρό δωμάτιο
κεκλεισμένων των θυρών
χωρίς πολλούς μάρτυρες
σχεδόν μεταξύ μας
να τελειώνει όπως όπως η ιστορία
και να αποδοθεί η ''ημετέρα δικαιοσύνη''
στο μέτρο του δυνατού.
Πριν βγουν μεσάνυχτα οι λύκοι στην πόλη
και παραμονεύουν Παραμονή Πρωτοχρονιάς
να δώσουν το οριστικό χτύπημα.

10 σχόλια:

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Καλή μου απροσπέλαστη,
βλέπω ξεκάθαρα την μελαγχολία που περιγράφεις. Την νιώθω σε κάθε λέξη αυτού του ποστ.
Μια μόνο παρατήρηση έχω να κάνω, και μιλώ εξ ιδίας πείρας, μιας και δεν ανακαλύπτουμε τώρα την πυρίτιδα:
Το να διαπιστώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε και να διατυπώσουμε την μελαγχολία μας είναι ένα πρώτο βήμα. Το επιβεβαιώνουν και οι "ειδικοί". Τώρα αυτό μου μας μένει είναι σιγά-σιγά να κάνουμε κάτι να την κάνουμε δημιουργική και κάποια στιγμή να την "πετάξουμε" από πάνω μας, να την διαλύσουμε!
Εμένα η ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών με γέμισε με ελπίδα. Ελπίδα πως κάποιοι ξυπνάνε από τον μακάριο ύπνο τους και αρχίζουν να βλέπουν πως δεν είναι μειοψηφία οι αποκλεισμένοι και οι περιθωριοποιημένοι. Διαφορετικοί οι λόγοι, ίδιο το αποτέλεσμα.
Από σένα βλέπω δημιουργία (εξαιρετική), αλλά όχι και τόσο ελπίδα!
Πάρε τα πάνω σου! Θα'ρθει καιρός...θα δεις!
Φίλησε μου την αγαπημένη πόλη

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου Απροσπέλαστη Πόλη

Το μακροβούτι αυτό πολύ το κάνουν λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά ή ασυνείδητα.

Πιστεύεις ότι υπάρχει πολύ διασκέδαση όταν όλοι γυρνούν τις νύχτες στα σπίτια τους και επιστρέφουν στον ίδιο μαύρο ζοφερό κενό.

Σίγουρα η ευτυχία μας εξερτάται σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που μας τριγυρίζουν, αλλά όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες εμείς είμαστε το κλειδί.

Προσωπικά τα καλύτερα μαθήματα μου τα έχω πάρει από τους "περιθωριοποιημένους" γιατί μπορούν ακόμη και ζουν και νοιώθουν.

Μην το βάζεις κάτω εύκολα, σκάσε ένα χαμογελάκι, ο καθένας μας μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο αρκεί να το παλέψει.

Αντί ευχών λοιπόν "Συν Αθηνά και Χείρα Κίνει" εύχομαι να σου φέρουν οι μέρες που θα ρθουν όλα αυτά που πραγματικά αξίζεις.

Την καλημέρα μου

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Αγαπητό μπαλόνι,

Αυτό που διακρίνεις σαν μελαγχολία δεν είναι ένα συναίσθημα που πηγάζει''εκ των έσω''ούτε είναι ακριβώς μελαγχολία.Είναι ένα μίγμα,και αποτέλεσμα νοοτροπιών και υλικοτεχνικών εμποδίων που έχει δημιουργήσει η ελληνική κοινωνία στο 10% των Ελλήνων/ελληνίδων με αναπηρία,αποκλείοντας τους από όλους τους τομείς της ζωής.Δημιουργούμε,αγωνιζόμαστε,όμως δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα,τη στιγμή που εδώ και χρόνια σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα,και εδώ δεν εχουμε κατακτήσει ούτε τα αυτονόητα...
Η αγαπημένη μας πόλη έχει παγωνιά σήμερα,αλλά προσπαθούμε να νοιώθουμε ζεστά σου στέλνει τους χαιρετισμούς της.

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Σε ευχαριστώ για τις επισημάνσεις και τις τοποθετήσεις σου.Είναι μέσα από τη ζωή.
Μόνο που όπως λες και συ,εκτός από την προσωπική μας συμβολή,είναι σημαντική και η κοινωνική παρέμβαση ή συμβολή στην βελτίωση των συνθηκών ζωής μας.Γι'αυτό σαν πρόταση ,όχι σαν ευχή,θάθελα να πω,να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί η κοινωνική αλληλεγγύη σαν αξία στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Νάχεις ένα καλό απόγευμα.

Eleni Karasavvidou είπε...

ΦΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ, ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΔΗΚΤΙΚΟ! Μιλα για πολλα διχως πολλες λεξεις... Να σαι πάντα ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ~!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

πέρασα για ευχές.Καλές γιορτές και δημιουργικό το νέο έτος . Και να είναι έτος της λογοτεχνίας και της ποίησης.

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ ξέρεις τι βαρύτητα έχει για μένα η γνώμη σου.
Σαγαπώ πολύ.

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

Αγαπητή κ.Καριζώνη,

Χάρηκα για το πέρασμα σας.Ευχαριστώ για τις ευχές σας.Εύχομαι και σε σας να περάσετε όμορφες και γεμάτες δημιουργία γιορτές.
Συμφωνώ και προσυπογράφω την ευχή σας που μου άρεσε και πολύ:
''να είναι έτος της λογοτεχνίας και της ποίησης το νέο έτος''
Είθε!

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Φανή, έχω τον ίδιο τίτλο σε δική μου ανάρτηση με ανάλογη διάθεση. Μια διαφορά μόνο: ό,τι λες είναι πολύ πιο αληθινό απ' ό,τι λέω.

Να 'σαι καλά, ρε Φανούλα.

(Κόκκινο μπαλόνι κρατάω... καρφίτσα!)

Απροσπέλαστη πόλη είπε...

:)Κατ'αρχήν χάρηκα για το πέρασμα σου από τα μέρη μας.
Ναι,την είδα και γω την ομότιτλη ανάρτηση και πραγματικά χαμογέλασα σκεπτόμενη πόσες διαφορετικές,συγγενείς η γειτνιάζουσες οπτικές μπορεί να έχει ένας κοινός τίτλος...
Δεν΄υπάρχει όμως περισσότερη η λιγότερη αλήθεια .Ο καθένας μας κουβαλά την ή τις αλήθειες του,που πιστεύω πως είναι συγκερασμός ή απόσταγμα βιωμάτων μας, πιστεύω μας εμπειριών μας.
Και να σου πω,πόσο μαγνήτισε το βλέμμα μου η ζωγραφιά της κορούλας σου,δείχνοντας μας την δική της αλήθεια..την αλήθεια της Ζωής.
Νάσαι καλά και συ Παναγιώτη.