Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Αντί ευχών (2)

Παρ'όλο που οι μέρες των Χριστουγέννων πέρασαν, έρχεται και ξανάρχεται στη θύμηση μου,ένα από τα πρώτα ποίηματα πούχα γράψει στην εφηβεία των 16 χρόνων μου,επίκαιρο των ημερών αυτών,χριστουγεννιάτικο.Ενα απλό ποίημα στο οποίο είναι προφανή τα ζητούμενα:το φως και η ειρήνη.Μάλιστα όταν τόχα πρωτοσκεφτεί τότε, τόχα γράψει στα Αγγλικά,σαν μπαλάντα με τη μουσική συνοδεία κιθάρας.

''Το αστέρι των Χριστουγέννων''


Το αστέρι των Χριστουγέννων
λάμπει απόψε
και γω τραγουδώ με την κιθάρα μου
και ελπίζω,ελπίζω πως ο ήλιος
θα λάμπει αύριο πάλι
και τραγουδώ για την ειρήνη.

Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος
αλλά για μένα
το αστέρι των Χριστουγέννων
λάμπει απόψε.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης
και τραγουδώ για την ειρήνη
όλου του κόσμου.
Ενας ήλιος ανέτειλε απόψε.

Φέτος μου γεννήθηκε η επιθυμία να δραπετεύσω από την πραγματικότητα και να βρεθώ και να ζήσω για λίγο το χριστουγεννιάτικο παραμύθι των παιδιών ,όχι το πνεύμα η το νόημα που του δίνουμε εμείς οι μεγάλοι,,αλλά αυτό που πλάθουν τα παραμύθια τούτες τις μέρες για τα παιδιά .Μάταια όμως,όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τον ενήλικο, ορθολογιστικό κόσμο μας.Εμεινα παγιδευμένη σ'αυτόν.Εβλεπα αυτόν τον άλλο κόσμο κι'έλεγα να τι χρειάζεται, μόνο μια δρασκελιά για να βρεθώ εκεί να χαρώ να ζήσω και να απολαύσω όλα όσα μαγικά και ονειρικά συμβαίνουν. Διαπίστωσα όμως πως μπορείς να παριστάνεις ή να προσποιείσαι για λίγο το παιδί,όμως δε γίνεσαι ποτέ ξανά ..
Σε λίγες μέρες τελειώνει και αυτή η χρονιά.Συνηθίζονται λοιπόν οι απολογισμοί μικροί ή μεγάλοι,όπως και οι διαφόρων ειδών ανασκοπήσεις.Δε ξέρω γιατί-ίσως από αντίδραση-δεν κάνω ποτέ συνολικο απολογισμό τώρα.Ενω στη διάρκεια του χρόνου πολλές φορές το συνηθίζω .Περισσότερο με απασχολεί το ξεκίνημα και οι πρώτες μέρες της κάθε καινούργιας χρονιάς.Πως θάναι,λες και γίνεται η πρώτη σφυγμομέτρηση για το πως θα κυλίσει όλη η υπόλοιπη χρονιά.Αδυμονία, ή ανασφάλεια, καμμιά φορά και ο φόβος για το άγνωστο για το μέλλον.Είναι στην ανθρώπινη φύση να νοιώθει κάπως έτσι ή και να θέλει να γνωρίζει τα μελλούμενα της.Βέβαια το θέμα του χρόνου παλιότερα με απασχολούσε πολύ.Πολλές φορές νοιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος πως είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και η αρχή ή το τέλος μιας χρονιάς δεν σηματοδοτεί το μέλλον με την έννοια ή τη σημασία που δίνουμε.Από την άλλη νομίζω πως ο χρόνος ειναι μία άλλη διάσταση που δεν την γνωρίζουμε αρκετά για να μπορέσουμε και να την κατανοήσουμε ότι δεν είναι περιορισμένος στα δικά μας μέτρα όπως τον παρουσιάζουμε μέχρι τώρα.
Αυτές τις μέρες κατάλαβα όχι στη θεωρία αλλά και στη πράξη την σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης στην καθημερινότητα.Νομίζω πως μας εξανθρωπίζει, μας διαστέλλει εσωτερικά και αμβλύνει πολλές διαφορές ή διαφορετικότητες.Σε τελική ανάλυση μας φέρνει πιο κοντά.Πάντα πίστευα-και βέβαια δε λέω κάτι καινούργιο,πως για να αλλάξεις κάτι γύρω σου έστω και μικρό,πρέπει να ξεκινάς από τον εαυτό σου.Εκ των έσω,και μετά πας να αλλάξεις και κάτι παραπέρα .Για την αγάπη δε θα μιλήσω γιατί είναι τόσο μεγάλο το θέμα,και έπειτα νομίζω πως μόνο την αγγίζουμε δεν την γνωρίζουμε μας είναι η γνωστή μας -άγνωστη,και όμως τόση απαραίτητη για να μαλακώνουμε λίγο....
Αντί ευχών Πρωτοχρονιάτικων πρόταση λοιπόν : κοινωνική αλληλεγγύη στο μέτρο του δυνατού η και του αδύνατου μας ακόμη.
Πριν τελείωσω αυτή την ανάρτηση, μια και τυπικά φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς,θέλω να στείλω τα ευχαριστώ μου σε όσες/όσους επισκέπτονται αυτό το μπλογκ ,και αφήνουν τα πολύτιμα σχόλια τους.
Πασπαλίζω λοιπόν μέρες πούναι με λίγη χρυσόσκονη τούτο το κείμενο ΄και σας καληνυχτίζω,ή μάλλον σας καλημερίζω:)

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Αντί ευχών...

Οι μέρες των γιορτών ποτέ δεν ήταν για μένα,μια ευχάριστη χρονική περίοδος.Και για να είμαι συνεπής και ειλικρινής με αυτά που λέω από την εφηβεία μου και μετά.Πάντα ένοιωθα λίγο πριν τις γιορτές σαν να ετοιμάζομαι για ένα μακροβούτι στα βαθιά που θάπρεπε να κρατήσω την αναπνοή μου για όσο διαρκέσει και μετά όταν τελείωναν νάβγαινα ξανά στην επιφάνεια.
Και αυτό συμβαίνει όπως επιβεβαιώνουν και οι διάφοροι ειδικοί κοινωνιολόγοι,ψυχολόγοι που ασχολούνται με αυτό το κοινωνικό φαινόμενο,σε όλους τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στο main stream,δηλ.στο κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα ,αλλά είναι αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι.Τις μέρες των εορτών μεγενθύνεται ο αποκλεισμός τους από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό και νοιώθουν ακόμα πιο μόνοι/ες.Βέβαια όταν αυτό το βιώνεις δεν χρειάζεται και τόσο η θεωρητική πιστοποίηση γιατί αυτό το ξέρεις το θέμα είναι μετά την διαπίστωση την επιστημονική να συντελείται και η κοινωνική αλλαγή πράγμα που δε συμβαίνει.
Ποτέ δε πίστευα και στις ευχές.Γιατί από μικρή άκουγα να λένε ...να εύχονται ενα σωρό πράγματα και ποτέ να μην γίνονται κάτι σαν διάψευση η ψευδαίσθηση.Γι'αυτό προσπαθούσα νάμαι φιδωλή όταν θα τις ξεστόμιζα.
Τις θεωρούσα σαν μικρές φωτεινές πυγολαμπίδες που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να φωτίσουν λίγο το βλέμμα των ανθρώπων,έστω και μόνο για κάποιες μέρες.Η σαν πυροτεχνήματα που υψώνονταν στο σκοτεινό ουρανό εκφράζοντας τις επιθυμίες,τις προσδοκίες τα όνειρα των ανθρώπων και μετά βλέποντας πως δεν πραγματοποιούνταν,πέφταν στη γη,σαν τα πεφταστέρια....
Φέτος η ατμόσφαιρα λόγων όλων των τελευταίων γεγονότων είναι ακόμα πιο φορτισμένη.
Και επειδή η εσωτερική και προσωπική διάθεση είναι συνδυασμός και η συνισταμένη με ότι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο,,αντί ευχών θα γράψω ένα ποίημα μου,επιρεασμένο και τοποθετημένο επί των ημερών

Ούτε που περίμενα
μια τέτοια έγκριση
να λάβει χώρα
σε ένα μικρό δωμάτιο
κεκλεισμένων των θυρών
χωρίς πολλούς μάρτυρες
σχεδόν μεταξύ μας
να τελειώνει όπως όπως η ιστορία
και να αποδοθεί η ''ημετέρα δικαιοσύνη''
στο μέτρο του δυνατού.
Πριν βγουν μεσάνυχτα οι λύκοι στην πόλη
και παραμονεύουν Παραμονή Πρωτοχρονιάς
να δώσουν το οριστικό χτύπημα.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Απουσία ή αλλιώς τα Αλλα τείχη

΄΄Τα άλλα τείχη’’

Ευδιάκριτα τα τείχη
από την άκρη της πόλης,
υψώθηκαν -λέει-
για να προστατέψουν τους νομοταγείς πολίτες ,
από ύποπτα στοιχεία
που τριγυρίζαν τη νύχτα
απειλώντας την τάξη και την ασφάλεια •
ήταν κι’αυτός ένας εύσχημος τρόπος
να αποτρέψουν όσους ήθελαν να μάθουν στ’αλήθεια
τι συνέβαινε εκεί έξω…
ευδιάκριτα τα τείχη ακόμα και με γυμνό οφθαλμό
και πόσο μοιάζαν λένε όσοι τα ζήσαν
με κείνα τα τείχη, του θείου Καβάφη

Στα μεγάλα γεγονότα που τυχαίνει να συγκλονίζουν τη δικιά μας ζωή η γενικότερα τη ζωή γύρω μας,τις πρώτες στιγμές τις πρώτες μέρες σιωπώ.Δε θέλω να γράψω τίποτα δε θέλω να μιλήσω...παρόλο ότι βιώνω έντονα τα συναισθήματα που γεννιούνται μετά από ότι συμβαίνει,παρόλες τις σκέψεις και τις διεργασίες που γίνονται μέσα μου.Ισως νάναι θέμα χαρακτήρα,δε ξέρω.Ακούω ,διαβάζω,παρακολουθώ μα πάντα καταφεύγω στη ποίηση λες και κει θα πάρω απαντήσεις,εκεί θα συναντήσω αλήθειες εκεί θα συνομιλήσω με τον ποιητή όταν του απευθύνω τα'''γιατί'' μου.
Το θλιβερό αυτή τη φορά,είναι ότι κι'οι ποιητές-λογοτέχνες,αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι της τέχνης ήταν απόντες.Και η απουσία τους ήταν κραυγαλέα.Τώρα τέτοιες στιγμές χρειαζόμασταν τον λόγο τους,τη σκέψη τους,την παρουσία τους.Αλλες εποχές εμψυχώνανε,εμπνέανε,υψώνανε το παράστημα τους,πρωτοστατούσανε , συμπορευότανε με το λαό, οδηγούσαν σε οράματα.Τώρα που είναι?χαμένοι,κρυμμένοι.....χωρίς λόγο να αφήνουν τα πάντα να σέρνονται σε μια μακρυά νύχτα....

Δρόμοι παλιοί(Μανώλης Αναγνωστάκης )

Δρόμοι παλιοί
που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ.
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

3 Δεκεμβρίου- Παγκόσμια μέρα των ατόμων με αναπηρία

Πολλοί άνθρωποι καταφέρονται κατά των παγκόσμιων ημερών που είναι αφιερωμένες στη μνήμη κάποιου γεγονότος η κάποιας κατάστασης.Εξ αρχής δεν ήμουν αρνητική μπορώ να πω ήμουν θετική η και εν αναμονή να μην καταλήξουν αυτές οι μέρες ένα μουσειακό επετειακό απολίθωμα χωρίς την ουσία των συμβολισμών τους που θα μπορούσαν να έχουν.
Τις έβλεπα σαν μια ευκαιρία υπενθύμισης,απολογισμού και περίσκεψης για το τι έχει γίνει μέχρι τώρα τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε και τι παραλήφτηκε ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει.Σαν την ευκαιρία να είναι αυτές οι μέρες αφετηρίες για περαιτέρω εξελίξεις η προόδους για το συγκεκριμένο θέμα που είναι αφιερωμένες κάθε φορά.
Τελικά για το αν μια τέτοια μέρα έχει ουσιαστική σημασία εξαρτάται από μας εννοώντας για το τι νόημα θα της δώσουμε .Οι αντίθετοι με τον εορτασμό των παγκόσμιων ημερών,ισχυρίζονται πως γιατί μόνο μια μέρα να θυμίζεται η να εορτάζεται ένα γεγονός και να μην συμβαίνει αυτό κάθε μέρα?Ναι,αλλά πέστε μου με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής,τα τόσα προβλήματα που απασχολούν ποιος έχει το χρόνο ποιος θα ασχολείται αν δεν υπάρχει η υπενθύμιση??Ενώ αν αυτές οι μέρες λειτουργούν σαν παρότρυνση δίνοντας την ώθηση και το έναυσμα να μην μένουν στον απλό εορτασμό και στις φιέστες αλλά να λειτουργούν για το καλύτερο σήμερα και ένα ακόμα βελτιωμένο αύριο δεν θάχει σημασία η ύπαρξη τους?
Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου η παγκόσμια μέρα των ατόμων με αναπηρία.
Γίναν κάποιες εκδηλώσεις από τους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρία,κάποιες δηλώσεις.
Ομως θα παραθέσω ένα απάνθισμα,από λόγια που ειπώθηκαν σήμερα και βρίσκω ότι έχει νόημα και σημασία να τα αναφέρω.
Ο πρόεδρος του Παραρτήματος Μακεδονίας Θράκης του συλλόγου Παραπληγικών δήλωσε πως σχεδόν το 80 τοις εκατό των ατόμων με αναπηρία είναι άνεργοι,ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων μίλησε για την αγριότητα και τον αποκλεισμό που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες από την έλλειψη προσπελασιμότητας,μία δημοσιογράφοςτης ΕΤ3 είπε μια μεγάλη αλήθεια να αλλάξει η νοοτροπία,γιατί από κει ξεκινούν όλα,και ένας δημοσιογράφος της ΕΤ3 έκανε μία δήλωση που ήταν και διαπίστωση συνάμα,πως είμαστε είπε γαιδούρια αφού παρκάρουμε τα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες.
''Η ζωή είναι αγρίως απίθανη'' έγραψε στο τελευταίο βιβλίο της η συγγραφέας Μ.Καραπάνου που έφυγε σήμερα για πάντα.......
Θα παράφραζα λίγο λέγοντας πως τη ζωή την κάνουν κάποιοι άνθρωποι για κάποιους άλλους συνανθρώπους τους αγρίως απίθανη.Και του χρόνου!

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Playback...στη Θεσσαλονίκη

Το γερμανικό ινστιτούτο Γκαίτε στη Θεσσαλονίκη το συμπαθώ πολύ.Και αυτό γιατί το θεωρώ ένα ζωντανό πολιτιστικό κύτταρο της πόλης.Οι εκδηλώσεις του οι οποίες και αφορούν επιστημονικά,κοινωνικάκαι πολιτιστικά θέματα είναι πολύ ενδιαφέρουσες , και πολλές φορές πρωτότυπες.Οπως εχθές όπου δόθηκε μια θεατρική παράσταση με συνεργασία της γερμανικής θεατρικής ομάδας Playback από το Βερολίνο και της αντίστοιχης,από την Θεσσαλονίκη.
Το Playback είναι σχετικά ένα καινούργιο είδος θεατρικής έκφρασης που κινείται στον χώρο του πειραματισμού.Πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αμερική το 1975,και από τότε διαδόθηκε σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Στην Θεσσαλονίκη η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε το 2006.
Η βασική διαφορά του Playback σε σχέση με το κλασσικό θέατρο,είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κείμενο στο οποίο να βασίζονται οι ηθοποιοί για να παίξουν.Οι θεατές,όσοι από τους θεατές θέλουν καλούνται να διηγηθούν μια ιστορία από την ζωή τους ,και οι ηθποιοί κυρίως με την εκφραστικότητα τους αλλά και με τις κινήσεις του σώματος τους και ελάχιστα λόγια-κυρίως λέξεις η κάποια ενδεικτικά δυνατή πρόταση,θα προσπαθήσουν να αποδώσουν ότι διηγήθηκε ο θεατής.Αυτό καθιστά αμέσως το θέατρο πολύ ζωντανό και άμεσο γιατί οι θεατές δεν μένουν παθητικοί να παρακολουθούν μια παράσταση,αλλά γίνονται συμ-μέτοχοι στο όλο θεατρικό δρώμενο.
Αγαπώ πολύ το θέατρο,και γενικά θέλω να παρακολουθώ και διαφορετικές μορφές του.Ομολογώ πως με εντυπωσίασε η χτεσινή παράσταση και ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα Playback.Μου δόθηκε δε και η ευκαιρία στην διάρκεια της παράστασης,να παρατηρήσω αρκετά πράγματα.Ο κόσμος που ήρθε ήταν απίστευτα πολύς,τόσος που η αίθουσα εκδηλώσεων του Γκαίτε,ήταν ασφυχτικά γεμάτη και πολλοί παρακολούθησαν όρθιοι.
Αρκετοί/ές διηγήθηκαν ιστορίες τους και οι ηθοποιοί κάθε φορά χειροκροτούνταν ένθουσιωδώς γιατί μπορούσαν με τις εύστοχες κινήσεις τους και κάποιες ακριβείς λέξεις να τις αποδώσουν πολύ εντυπωσιακά η και πρωτότυπα.Ως συνήθως δισταχτική, ευτυχώς με την παρότρυνση της φίλης μου,είπα ένα παράξενο όνειρο μου που ε'ιχα δει πριν κάποια χρόνια και λόγω της παράδοξης του εικόνας μούχει μείνει έντονα στη μνήμη μου.Η ελληνική ομάδα καλή,αλλά η γερμανική ίσως και λόγω της μακροβιότερης πορείας της,ήταν πολύ πιο δυνατά εκφραστική.Θεωρώ ότι αυτό το είδος θεάτρου,είναι πολύ σημερινό γιατί υπάρχει αυτή η ζωντανή άμεση συνεργασία κοινού-ηθοποιών,που προσδίδει μια άλλη οπτική στη σχέση θεάτρου και καθημερινής ζωής.Και αυτό νομίζω του δίνει μέλλον η ίσως και μια περαιτέρω εξέλιξη,γιατί στην τέχνη στη δημιουργία τίποτα δεν μπορεί να μένει στατικό.Αυτό που παρατήρησα και με προβλημάτισε,είναι ότι μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων,βγήκε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά,υπάρχει πολύ ένταση,πολλές συγκρούσεις που πολλές φορές μένουν κρυμμένες πίσω από ψεύτικα χαμόγελα η στάσεις ''πως όλα πάνε μια χαρά''.Επίσης φοβερή καταπίεση και έλλειψη ''χώρου'' να κινηθούν να ζήσουν,ασκεί κάθε ανθρώπινη ομάδα στην άλλη.Δηλαδή βγήκε αυτό και με ψιλοσόκαρε στο μέγεθος όπου μια δημοκρατική όπως θέλουμε να λεγόμαστε κοινωνία η κάθε μία ανθρώπινη της κοινότητα να ασκεί τόσο αποκλεισμό και βία στην άλλη.Κάτι άλλο επίσης που βγήκε μέσα από τις αντιδράσεις των θεατών,είναι ότι έχουμε γίνει λαός του χαχανητού και της πλάκας εκεί που δεν υπάρχει.Και αυτό με βοήθησε να εξηγήσω πολλές από τις σημερινές συμπεριφορές και επιλογές των νεοελλήνων.
Μετά το τέλος της παράστασης ,στην διπλανή αίθουσα μπορέσαμε να συναντήσουμε τους ηθοποιούς και να μιλήσουμε μαζί τους.Να αναφερθώ στην κουλτούρα των γερμανών?και δεν είναι η πρώτη φορά πούχω διαπιστώσει τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά Ευρωπαίων σε ανθρώπους με αναπηρία.Μόνο αυτό θα πω,ότι όταν συζητούσα με ένα γερμανό ηθοποιό,χαμήλωσε πολύ όμορφα για νάναι στο ίδιο ύψος που βρισκόμουν σαν χρήστρια αναπηρικού καθίσματος.Ψιλά γράμματα μέχρι και ανύπαρκτα για την ελληνική πραγματικότητα.Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω γιατί ο πατέρας μου ήταν Ευρωπαιστής.
Δε φτάνει η μόρφωση χρειάζεται και καλλιέργεια.
Χρειάζεται η σοφία της γνώσης και όχι η εξουσία της.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Στιγμές από την πόλη...

Δεν σκόπευα να ανεβάσω καινούργιο post σήμερα,όμως κάποιες μικρές και απρόβλεπτες ανατροπές που συνέβησαν με έκαναν να σκεφτώ πως άξιζε να γράψωγι'αυτές. Να μην τις προσπεράσω και με το πέρασμα των ημερών και τις διάφορες υποχρεώσεις πέσουν στη λήθη.
Σ'αυτό το blog γράφω για τα ''κακώς κείμενα''που συμβαίνουν στην ελληνική πόλη,και συγκεκριμένα στην πόλη μου την Θεσσαλονίκη,και δυσκολεύουν την ζωή των πολιτών με αναπηρία.
Σήμερα όμως θα σταθώ σε δύο συμβάντα όμορφα που μου σημάδεψαν τη μέρα και με έκαναν να σκεφτώ πως τελικά όσο εύκολα μπορείς να δυσκολέψεις την ζωή του συνανθρώπου σου, άλλο τόσο εύκολα μπορείς να την διευκολύνεις η και να την ομορφύνεις,και πως όλα μα όλα ξεκινούν από τον τρόπο σκέψης μας.
Η μέρα ξεκίνησε συννεφιασμένη στην Θεσσαλονίκη,και αυτό με άγχωσε γιατί ήθελα να προλάβω να βγω έξω πριν πιάσει κακοκαιρία σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις των μετερεωλόγων.Είχα μέρες να βγω,και ένοιωθα ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη για μια έξοδο.
Τελικά όμως,όλα πήγαν κατ'ευχήν.
Πήγα στην λαική έκανα την βόλτα μου συνδυάζοντας την με ψώνια,και όπως επέστρεφα, στη στροφή ενός δρόμου κοντινού στο σπίτι μου,ένα αυτοκίνητο ήταν έτοιμο να στρίψει. Ημουν σε ένα σημείο του δρόμου που θα δυσκολευόμουν και θα ζοριζόμουν πολύ με το αμαξίδιο να παραμερίσω για να περάσει .Ο οδηγός του με άνεση, σαν να έκανε την πιο φυσική και αυτονόητη κίνηση,κάνει όπισθεν, χωρίς να υπολογίσει καν τις...γνωστές σε όλους μας αντιδράσεις των πάντα βιαστικών και ανυπόμονων ελλήνων οδηγών που πιθανόν ακολουθούσαν σε σχετική απόσταση πίσω.
Με εντυπωσίασε τόσο η όλη του κίνηση,η όλη του συμπεριφορά.Του έγνεψα περνώντας ευχαριστώ, ενώ ανταποδώσαμε ένα χαμόγελο σαν νά λέγαμε πως όλα ήταν καλά! Οι περισσότεροι οδηγοί ποτέ δεν περιμένουν, ποτέ δεν σέβονται ,για να μην πω πάλι για το παρκάρισμα πάνω στις ράμπες.. Και όταν λέω να σέβονται δεν εννοώ να σέβονται με την έννοια της ''θετικής διάκρισης΄΄.Γιατί όπως είμαι κατά της αρνητικής διάκρισης είμαι και κατά τη θετικής.Το λέω λοιπόν με την έννοια της συν-ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης.Αυτής που πιστεύαμε και προσπαθούσαμε να κάνουμε γνωστή,μέσα από τις συλλογικότητες των ομάδων της Θεσσαλονίκης.
Φθάνοντας σπίτι είδα πως ο καιρός είχε βελτιωθεί πολύ.Ενας ζεστός λαμπερός ήλιος και ένας υπέροχος γαλάζιος ουρανός απλώθηκε πάνω απ'την πόλη.Δεν μούκανε η καρδιά να ανέβω σπίτι, η παραλία με καλούσε κοντά της για μια βόλτα.Η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει τις τελευταίες μέρες και είχα ανάγκη αυτόν τον περίπατο.
Μαγευτική η θέα με μια απάνεμη θάλασσα να σε ταξιδεύει,να σε χαλαρώνει..και να μην θες να γυρίσεις πίσω ...
Οπως περνούσα από το πάρκο ένα πολύ μικρό κοριτσάκι σχεδόν δύο χρονών μάζευε λουλουδάκια.Μ'άρεσε τόσο η εικόνα που σχεδόν κοντοστάθηκα και της χαμογέλασα.Εκείνη με πλησίασε και άρχισε να μου προσφέρει ότι λουλουδάκι μάζευε.Ηταν τόσο τρυφερή σκηνή αλλά και τόσο αληθινή.Απαλλαγμένη από εκείνο το βλέμμα της καλυμένης προκατάληψης των μεγάλων,που χωρίς να σε γνωρίζουν σέχουν απορρίψει ήδη.Εμεινα για λίγο μαζί της με κοίταζε με πλησίαζε μου άγγιζε το χέρι σαν να τόκανε με έναν οποιοδήποτε άνθρωπο.Ούτε καν είχε δώσει σημασία στο καρότσι μου.Σημασία είχε πως νοιώθαμε καλά και οι δύο απ'αυτή τη συνάντηση.Tabula rasa η ψυχή της μικρής Μαρίας ακόμη από τις προκαταλήψεις των ενήλικων λειτουργούσε όπως ένοιωθε.
Καληνύχτα άγνωστε οδηγέ μου...
Καληνύχτα μικρή Μαρία.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Διαφορά

Η κάθε εποχή,ανάλογα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης εξουσίας δημιουργεί τις΄΄δικές της''αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες ανθρώπινες κοινότητες.
Η γνώση και η παιδεία (με την ευρεία έννοια του όρου),βοηθούν σημαντικά στην άμβλυνση των διακρίσεων αλλά και το ξεπέρασμα προκαταλήψεων ώστε να γίνεται αποδεκτή η διαφορετικότητα και να υπάρχει ισότιμη συνύπαρξη σε όλους τους τομείς της ζωής.
Το ποίημα μου αυτό''Διαφορά'',το αφιερώνω στο κόκκινο μπαλόνι και τον Παναγιώτη(p.x. ,
Ixνηλασίες).



Εξω από το χρώμα,

φόρεσε το πανωφόρι που της είχαν ετοιμάσει

από ζεστό μαλακό ύφασμα

λίγο μεγαλύτερο στο μέγεθος

για να μπορεί να ξεχωρίζει στο πλήθος

ένα σημάδι διαχωριστικό ,

όπως το κίτρινο αστέρι των Εβραίων

που φορούσαν τον καιρό του πολέμου

για να μπορούν να ξεχωρίζουν απ’το πλήθος

έτσι και σ’αυτή,

φόρεσαν το μακρύ ζεστό πανωφόρι

για να μπορεί να ξεχωρίζει απ’το πλήθος.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους....(Μέσα μεταφοράς και πολίτες με αναπηρία)

Ενας από τους κύριους λόγους που με οδήγησαν να δημιουργήσω αυτό το μπλογκ,είναι η κατάσταση που επικρατεί στον τρόπο μετακίνησης των πολιτών με αναπηρία στην Θεσσαλονίκη.Εν έτει 2008,όπου αποστάσεις εκμηδενίζονται,παντού κυριαρχεί η ταχύτητα και τα σύγχρονα μέσα που την παρέχουν,όλοι/όλες σχεδόν έχουν τις προσβάσεις να μετακινούνται με όποιο μέσο θέλουν,οι άνθρωποι με αναπηρία στερούνται και αυτού του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος.
Το καθεστώς που διέπει τον ελλειπέστατο τρόπο μετακίνησης είναι μεσαιωνικό.Και κανένας δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει τίποτα.Ολα γίνονται και υπομένονται κάτω από μία ''ένοχη σιωπή''.Εξάλλου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην νεοελλάδα και τους νεοέλληνες....''αφού εγώ βγαίνω και πάω όπως και όπου θέλω τι με νοιάζει για τους άλλους'',ειδικά όταν αυτοί οι''άλλοι'' είναι''διαφορετικοί''από μένα.
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν,για να επανέλθω στην ουσία του θέματος ισχύουν οι παρακάτω τρόποι και μέσα για να μετακινηθείς αν είσαι άτομο με κινητική αναπηρία:
1.Υπάρχουν 2 προσβάσιμα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ.για να εξυπηρετήσουν όλη τη Θεσσαλονίκη.Επειδή φυσικά η ζήτηση είναι μεγάλη ,ο κόσμος πολύς που τα χρειάζεται,και τα λεωφορεία μόνο 2,θα πρέπει 24 ώρες πριν(δηλ.μια μέρα πριν το χρησιμοποιήσεις),να τηλεφωνήσεις το πρωί από τις 7.30 μέχρι τις 8 το πολύ ώστε να υπάρξει διαθέσιμο ένα από τα δύο λεωφορεία για να σε εξυπηρετήσει για το δρομολόγιο που θα θέλεις...κάτι σαν την κολυμβήθρα του Συλωάμ δηλαδή....Οποιος προλάβει τον Κύριο είδε...
Τα λεωφορεία αυτά λειτουργούν ως τις 9 το βράδυ,ενώ τις Κυριακές και τις αργίες,λειτουργούν ως τις 2 το μεσημέρι.Αν κάποιος ,ακυρώσει το ραντεβού του για μετακίνηση δύο φορές στη διάρκεια 6 μηνών ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ένα ολόκληρο μήνα να μην χρησιμοποιήσει τα λεωφορεία αυτά.
2.Ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει ένα-δύο προσπελάσιμα μίνι λεωφορεία ,τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις και αυτά κατόπιν ραντεβού,εδώ το ωράριο είναι ακόμα πιο περιοριστικό.Λειτουργούν από το πρωί ως τις 8 το βράδυ,ενώ Σάββατα,Κυριακές και γιορτές ούτε να το συζητάμε,δεν λειτουργούν.
3.Ενα προσβάσιμο ταξί,το περιβόητο ''λευκό ταξί'',το οποίο νοικιάζει σε ιδιώτη ο Σύλλογος Παραπληγικών.Ή ιδιώτης το λειτουργεί με νοοτροπία μονοπωλιακή,και βέβαια ζητά τουλάχιστον τα διπλά χρήματα απ'ότι τα άλλα ταξί,ενώ θα πρέπει κάποιες μέρες πριν να τηλεφωνήσεις για την μετακίνηση που θέλεις και αν κρίνει εκείνη ....θα πας εκεί που θέλεις.
Αυτοί είναι οι 3 τρόποι μετακίνησης των πολιτών με αναπηρία στην πόλη.Περιορισμός,καταπίεση,και βέβαια και η τιμωρία.Εδώ έχουμε και καταπάτηση ατομικών ελευθεριών,ολοκληρωτισμό μεσαίωνα,κατάχρηση εξουσίας.
Που είναι η ελευθερία και η ισοτιμία με τους υπόλοιπους πολίτες.Να μετακινήσαι ελεύθερα όπως θέλεις και όποτε θέλεις.
Να σε κλείνουν από τις 9 μέσα,να μην έχεις δικαίωμα να βγαίνεις τις Κυριακές και τις γιορτές,να σε τιμωρούν σαν νάσαι ανήλικος και όχι ενήλικας,και μάλιστα ενώ ανήκεις σε αποκλεισμένη κοινότητα να εντείνουν τον αποκλεισμό αυτό.
Πάντα πίστευα πως ζούμε σε μια πολιτεία απούσα ανύπαρκτη και μια κοινωνική πραγματικότητα αδιάφορη.
Η κάθε μέρα που περνά,απλά μου το επιβεβαιώνει.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Ενας ύμνος- Το ''Imagine'' toy John Lennon

Σήμερα μια αγαπημένη φίλη μου έστειλε ένα λατρεμένο τραγούδι του John Lennon το ''Imagine''.Παρ'όλο που πέρασαν σχεδόν 37 ολόκληρα χρόνια από τότε που γράφηκε,εξακολουθεί νάναι επίκαιρο και να εμπνέει.Προφανώς γιατί η έννοια των λόγων του αγγίζει πολλούς ανθρώπους ''ονειροπόλους''όπως τους ονομάζει και ο Lennon στο τραγούδι του,αλλά και γιατί θα θέλαμε νάταν έτσι τα πράγματα σ'αυτόν τον πλανήτη.
Το τραγούδι αυτό είναι ένας ύμνος και μακάρι κάποτε να γινόταν ο παγκόσμιος ύμνος που θα αντικαθιστούσε τους επιμέρους ''εθνικούς ύμνους''.
Ισως ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά,όμως πολλές αλλαγές που έγιναν και βελτίωσαν τις ζωές ανθρώπων και λαών ξεκίνησαν απο το ανέφικτο και το ουτοπικό.
Αυτό μας δίδαξαν μεγάλοι αγωνιστές της ελευθερίας και της ειρήνης όπως ο Γκάντι,ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ,ο Νέλσον Μαντέλα.

'' Imagine''( Φαντάσου)

Φαντάσου να μην υπήρχε Παράδεισος
(είναι εύκολο αν προσπαθήσεις)
ούτε κόλαση από κάτω μας
από πάνω μας μόνο ουρανός
Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι να ζ ουν για το σήμερα
Φαντάσου να μην υπήρχαν χώρες
δεν είναι δύσκολο να το κάνεις
κανένας λόγος για να σκοτώσεις η να σκοτωθείς
και καμμιά θρησκεία
Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά

Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος
αλλά δεν είμαι ο μοναδικός
ελπίζω κάποια μέρα να ενωθείς μαζί μας
και όλος ο κόσμος να γίνει ένα.

Φαντάσου να μην υπήρχε ιδιοκτησία
αναρωτιέμαι αν μπορείς
καμμιά πείνα η ανάγκη γι'απληστία
οι άνθρωποι να είναι αδέλφια
Φαντάσου οι άνθρωποι να μοιράζονται όλο τον κόσμο.

*Νομίζω πως αυτό το τραγούδι είναι πολύ επίκαιρο σήμερα και για την Ελλάδα και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα ....Αφιερωμένο λοιπόν

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Διαφορετικότητα

Ενας από τους συμμετέχοντες νέους τραγουδιστές(Β.Καλογερόπουλος) στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης,όταν αυτοπαρουσιάστηκε είπε:'' Αξίζει κανείς νάναι διαφορετικός και να μάχεται γι'αυτό''.Συμφωνώ.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Παραολυμπιακοί αγώνες

Οταν ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες,το κλίμα ήταν βαρύ λόγω του ζητήματος του Θιβέτ,του σκανδάλου του ντόμπινγ,αλλά και του πολέμου στην περιοχή του Καυκάσου,την έναρξη του οποίου κανόνισαν οι μεγάλοι του κόσμου,να συμπέσει με την έναρξη της τελετής των αγώνων.Ετσι, για να δώσουν και τη χαριστική βολή σ'αυτό που συμβόλιζαν στην αρχαιότητα.Τότε που όσες μέρες διαρκούσαν ,κάθε πολεμική πράξη σταματούσε,και οι συμμετέχοντες αθλητές αγωνίζονταν να ξεχωρίσουν βασιζόμενοι μόνο στις φυσικές τους δυνάμεις.
Εύλογα λοιπόν τέθηκε το δίλημμα αν άξιζε μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα που σε τίποτα δεν θύμιζε το νόημα των αρχαίων η παλαιότερων Ολυμπιακών αγώνων,να ακολουθήσουν οι Παραολυμπιακοί αγώνες(οι ολυμπιακοί αγώνες δηλ.των αθλητών με αναπηρίες).Μου θύμιζε το δίλημμα που παλαιότερα υπήρχε πολλές φορές σε πολιτικές η κοινωνικές ομάδες:''άραγε να αλλάξουμε την κατάσταση μέσα από τους θεσμούς του συστήματος η να αγωνιστούμε εκτός αυτού με γνώμονα τα δικά μας πιστεύω''? Από την άλλη πλευρά όμως η ανθρώπινη κοινότητα των πολιτών με αναπηρίες,είναι μία εξαιρετικά αποκλεισμένη κοινότητα,παρεξηγημένη (μια και γύρω από αυτήν υπάρχει άγνοια αλλά και μπόλικος ρατσισμός και προκατάληψη),που οδηγεί και σε λάθος προς αυτήν συμπεριφορές και αντιμετώπιση.Ετσι η ευκαιρία που της δινόταν μέσα από τους Παραολυμπιακούς αγώνες,ήταν ότι με την παγκόσμια προβολή και παρουσίαση τους κυρίως από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πολλών χωρών,οι αγωνιζόμενοι αθλητές/αθλήτριες θα είχαν την ευκαιρία μέσα απο την συμμετοχή τους να δώσουν πολύ δυνατά και ανατρέψιμα μηνύματα,σε σχέση με τα αρνητικά στερεότυπα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους με αναπηρίες.
Οπου συνήθως τους τοποθετούν σε βάθρο η σε βάραθρο,όχι όμως ισότιμα κοντά η πλάι τους......
Αυτό που παρατήρησα κατά την μετάδοση των αγώνων από την ελληνική κρατική τηλεόραση αυτή τη φορά,ήταν ότι αναβαθμίστηκε ο λόγος και ο τρόπος που μιλούσαν οι παρουσιαστές για τους/τις αθλητές/αθλήτριες με αναπηρίες.Στους προηγούμενους παραολυμπιακούς του 2004 ,π.χ.,κυριαρχούσε η νοοτροπία άρα και η έκφραση ΄΄αυτά τα άτομα με τα τεράστια ψυχικά αποθέματα....'',χωρίς να τονίζεται η αθλητική τους ιδιότητα.Αλλά και χωρίς να σκέφτονται πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε αποθέματα ψυχικής δύναμης απλά δεν χρειάστηκε να τα χρησιμοποιήσουν όλοι.
Τ α συναισθήματα που μου δημιούργησαν οι φετινοί αγώνες πολλά και δυνατά.Ενοιωσα περήφανη και συγκινημένη πολλές φορές κυρίως όταν παρατηρούσα σε κοντινά πλάνα πρόσωπα αθλητών/αθλητριών,γιατί όντως έβλεπα πρόσωπα αθλούμενα εκείνη την ώρα που δεν είχαν καμμιά σχέση με την εικόνα του ΄΄στερεότυπου μίζερου και ανίκανου ανάπηρου'' που μας πλασάρουν χρόνια τώρα.Ενα ακόμα μήνυμα που μου δίναν αυτά τα πρόσωπα ήταν της παγκοσμιότητας με την έννοια της οικουμενικότητας.Χαιρόμουν το ίδιο και καμάρωνα για την αθλήτρια από το Μαρόκο η από την Βραζιλία την Ελλάδα η τον Καναδά.
Και εύχομαι πραγματικά η διαφορετικότητα να κάνει και την διαφορά.
Παρότι ήδη πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες από την λήξη των Παραολυμπιακών,και ίσως φανεί αργοπορημένη και εκτός επικαιρότητας η ανάρτηση αυτή(με την τρέχουσα έννοια που δίνουμε στην εποχή μας στη λέξη επικαιρότητα εννοώ),όμως συνειδητά ήθελα να διαπιστώσω αν και με το πέρασμα των ημερών άρα και την συγκινησιακή αποφόρτιση,θα έγραφα τα ίδια που σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες και τελικά είδα πως αυτό έγινε.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Αυτοκίνητα και Ράμπες.....

Κάποια γράμματα στη σειρά και κάποιοι αριθμοί που ακολουθούν,άραγε πόση δύναμη έχουν να σου δυσκολέψουν τη ζωή;κι'όμως...όταν άποτελούν την πινακίδα ενός αυτοκινήτου που ο ασυνείδητος οδηγός του παρκάρει πάνω σε ράμπες και κλείνει έτσι το πέρασμα, τη δίοδο σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν αναπηρικό κάθισμα στις μετακινήσεις τους τότε ναι σου δυσκολεύουν τη ζωή.......!
Γωνία της παραλιακής Μ.Αλεξάνδρου με Κοσμά Αιτωλού( Θεσσαλονίκη) τα αυτοκίνητα που παρκάρουν μπροστά η και πάνω στη συγκεκριμένη ράμπα διαδέχονται το ένα το άλλο.Οι γύρω μαγαζάτορες ισχυρίζονται ότι όσες φορές και αν έχει έρθει η τροχαία και έχει''γράψει'' παρκαρισμένα αυτοκίνητα,κάποια άλλα θα έρθουν να αντικαταστήσουν τα προηγούμενα.
Παρ'ότι έχω μερικούς ας τους ονομάσω΄΄ηθικούς ενδοιασμούς''ξεκίνησα να γράφω και να κρατώ αριθμούς πινακίδων από αυτοκίνητα που είναι παράνομα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες.Και εφ'όσον δεν τους πτοεί τίποτα ούτε η τροχαία,να δημοσιοποιώ εδώ στο μπλόγκ στο νετ αυτούς τους αριθμούς .Ετσι κι'αλλιώς κατά κάποιο τρόπο είναι ας πούμε ''το ονοματεπώνυμο τους'' αυτός ο αριθμός, η ένα αναγνωρίσιμο σημείο τους.Και ίσως ,ίσως κάποια στιγμή να νοιώσουν ΄΄αιδώ'',και να ξανασκεφτούν αυτό που κάνουν,είδομεν...

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Πολιτισμος,πολιτιστικες εκδηλώσεις πολιτιστικών εκδηλώσεων...

Οργασμός πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ολόκληρη η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού οργώνεται απ'άκρη σ'άκρη από πολιτιστικές εκδηλώσεις..Πολλά τα διαφημιστικά σπότ όπου με περηφάνια τις προβάλλουν πιστεύοντας πως συμβάλλουν στην αναβάθμιση του πολιτιστικού τοπίου στη χώρα μας.Οι διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις όμως,αποτελούν μόνο το ένα σκέλος αυτού που ονομάζεται πολιτισμός.Γιατί το άλλο -που είναι και το σημαντικότερο είναι η στάση ζωής μας και το σύνολο των συμπεριφορών μας στην καθημερινή ζωή.
Πολύ σωστά είπε ο κ.Βέβηλος(κλινικός ψυχολόγος),ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα προάγει το ατομιστικό άνθρώπινο μοντέλο,και προετοιμάζει αυριανούς ''εγωκεντρικούς'' ενήλικες .
Και όπως σοφά επεσήμανε ο καθηγητής του Α.Π.Θ.κ.Τσολάκης τον οποίο τιμητικά θα ονομάσω''δάσκαλο'' ,''το εκπαιδευτικό μας σύστημα εκπαιδεύει δεν προσφέρει παιδεία,γιατί μόνο με την παιδεία ο άνθρωπος εκτός από μόρφωση προσλαμβάνει ,γνωρίζει και αποκτά και άλλες αξίες που συμβάλλουν στο να γίνει καλύτερος άνθρωπος''.
Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι ναζί άκουγαν κλασσική μουσική ενώ λίγο πιο πέρα χιλιάδες ανθρώπων καίγονταν στους''φούρνους''η βασανίζονταν.
Και σε αντιδιαστολή θα μεταφέρω τα λόγια του ηθοποιού κ.Μαρκουλάκη ο οποίος έδωσε νόημα και περιεχόμενο σ'αυτό που λέγεται πολιτισμός και εκφράζεται μέσα από πολιτιστική(θεατρική) έκδήλωση-παράσταση.Στο θέατρο τους Χώρα στην Αθήνα στη φετεινή τους παράσταση''Ο Δον Ζουάν στο Σόχο'',
καθιέρωσαν ένα ακουστικό σύστημα το οποίο να περιγράφει το έργο στους θεατές με τυφλότητα.Γιατί όπως είπε το θέατρο και κάθε έκφραση πολιτισμού πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλους/όλες χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις..

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Σέλμα Αλαμπάμα 1965- Θεσσαλονίκη 2008

'' Η φυλακή δε θα μ'εμποδίσει να συνεχίσω....
θα συνεχίσω να προχωράω
θα συνεχίσω να μιλάω
τίποτα δε θα εμποδίσει την πορεία μου προς την ελευθερία''


Προ ημερών σε ένα από τα κρατικά κανάλια( Νετ), προβλήθηκε μια ταινία που βασιζόταν σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα και διαδραματιζόταν στη Σελμα της Αλαμπάμα στην Αμερική του'65,τότε που πρωτοαποκτούσαν το δικαίωμα ψήφου οι νέγροι .Στη διάρκεια της ταινίας ακούστηκαν πολλές φορές οι παραπάνω στίχοι του τραγουδιού.
Παρ ότι χρονικά η απόσταση από το '65 είναι μεγάλη,σχεδόν 43 ολόκληρα χρόνια,και παρ όλο που η ταινία αφορούσε τον αποκλεισμο,την καταπίεση και την βία που αντιμετώπιζε μια άλλη κοινότητα ανθρώπων,βρήκα πολλά κοινά σημεία και στους στίχους αυτού του τραγουδιού μα και στην αποκλεισμένη ,καταπιεσμένη ζωή που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες στην Θεσσαλονίκη,στην Ελλάδα του 2008.
Βέβαια οι μορφές βίας διαφέρουν.Εκεί η βία ήταν έκδηλη,φανερή και στηνόταν απέναντι τους.Εδώ σε μας,
είναι ύπουλη,υπόγεια και καμουφλαρισμένη, με πολλά προσωπεία......άρα και πιο επικίνδυνη....
Κάθε εποχή έχει,δημιουργεί τους εξοστρακισμένους,τους αποκλεισμένους της.Είναι δυστυχώς μια θλιβερή διαπίστωση.Κάποτε και η γυναίκα εθεωρείτο res,και ακόμα σε πόσες χώρες υπολείπεται των ανθρωπίνων δικαιωμάων της.Απο κει ξεκινήσαμε και ακόμα έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε μπροστά μας. Οι πρώτοι αιώνες είναι δύσκολοι........

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Ενα καλοκαίρι...

Το καλοκαίρι ήρθε,είναι εδώ και δηλώνει την παρουσία του δυνατά,πολύ ζεστά ενίοτε και καυτά...Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του δεύτερου μήνα του...Ο ι περισσότεροι άνθρωποι όπως συνηθίζεται είτε ξεκίνησαν τις διακοπές τους η τις σχεδιάζουν και ετοιμάζονται γι'αυτές.
Και σ'αυτό τον τομέα υ-στερούνται του δικαιώματος των διακοπών οι άνθρωποι με αναπηρίες.Και αυτό συμβαίνει γιατί η έλλειψη προσβάσιμων χώρων και μέσων μαζικής μεταφοράς συνεχίζεται και εκτός των τειχών των ελληνικών πόλεων.
Πόσοι προορισμοί για διακοπές διαθέτουν προσπελάσιμα ξενοδοχεία,δωμάτια ,πόσες παραλίες και πλαζ ανά την Ελλάδα είναι προσπελάσιμες για τους χρήστες /χρήστριες αναπηρικών αμαξιδίων:
Αλλά και ποια μέσα μαζικής μεταφοράς είναι προσπελάσιμα: (Λεωφορεία-πούλμαν,τραίνα η πλοία).για να τα χρησιμοποιήσουν στις μετακινήσεις τους.
Αποκλεισμός και εδώ σ'αυτό το κομμάτι ζωής και σκέφτομαι και με φοβίζει αυτό που ακούω συχνά περί πλειοψηφίας και της εξουσίας της..... και λέω ιδού μία από τις εφαρμογές της...σκληρή ε: και απάνθρωπη
ίσως και ολοκληρωτική.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Χωρίς σχόλια

Κάπου διάβασα πως για να καταλάβεις τον άλλο,πρέπει να φορέσεις τα παπούτσια του και να περπατάς με αυτά για δεκαπέντε μέρες.....το βρήκα πολύ εύστοχο και σοφό θάλεγα. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο,και ο νοών...νοείτω

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Υλικοτεχνικών εμποδίων.....συνέχεια

Τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης,κατασκευάστηκαν αρκετές ράμπες στα πεζοδρόμια για να διευκολύνονται υποτίθεται στην κίνηση τους οι χρήστες/χρήστριες αναπηρικών αμαξιδίων.Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είναι κακοφτιαγμένες -αμελέτητα φτιαγμένες- θάλεγα και έτσι αντι να εξυπηρετούν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους με αναπηρία,όταν θέλουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο.Σ'αυτή την απαράδεχτη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η ασυνείδητη αλλά και ρατσιστική συμπεριφορά των οδηγών αυτοκινήτων,οι οποίοι προκλητικά παρκάρουν μπροστά στη ράμπα τα αυτοκίνητα τους.Και κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνωρίζει ακόμα σε τι χρησιμεύουν οι ράμπες!!!!....Από αυτό το μπόγκ θα συνεχίζω να λέω και να υποστηρίζω πως στην Ελλάδα συνεχίζονται να καταπατούνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Υλικοτεχνικά εμπόδια

Τα υλικοτεχνικά εμπόδια εκφράζουν μια συγκεκριμένη αντίληψη και νοοτροπία απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Η άγνοια,η ελλιπής γνώση αλλά και η διεστρεβλωμένη ημιμάθεια για την αναπηρία ,οδήγησαν σε συμπεριφορές προκατάληψης οι οποίες και περιθωριοποίησαν το 10% του ελληνικού πληθυσμού.
Η έλλειψη προσπελασιμότητας στην κίνηση και μετακίνηση τους είχε σαν αποτέλσμα τον χρόνιο αποκλεισμό τους από τη δυνατότητα συμμετοχή τους σε όλους τους τομείς της ζωής(εκπαίδευση,εργασία,ψυχαγωγία κ.ά).
Πεζοδρόμια χωρίς ράμπες,η με κακοφτιαγμένες ράμπες(ακόμα χειρότερα),στενά ασανσέρ,σκάλες χωρίς ράμπες σε δημόσια κτίρια ,κοινωφελείς οργανισμούς ,σχολεία,πανεπιστήμια ,νοσοκομεία,καταστήματα,θέατρα,κινηματογράφους ,έλλειψη προσπελάσιμων μέσων μαζικής μεταφοράς΄εντός και εκτός πόλης, είναι μερικά από τα εμπόδια που συνθέτουν την απροσπέλαστη πόλη.
Αυτά και μόνο αποτελούν μια μορφή βίας που υφίστανται οι πολίτες με αναπηρία, αλλά και στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.